Πολύ μακριά από το Play και το 18, ο Moby επιστρέφει με ένα album που έχει προκαλέσει διττά σχόλια. Υπάρχουν αυτοί που το βρίσκουν συγκινητική επιστροφή στο παρελθόν υπάρχουν και όσοι το βρίσκουν παρωχημένο. Ο νέος Moby, με άλλα λόγια, δεν είναι και τόσο νέος. Αυτό, βέβαια, δεν οφείλεται στην έλλειψη πρωτοτυπίας, γιατί τα τραγούδια που απαρτίζουν το Last Night τα πηγαίνουν μια χαρά από αυτή την άποψη. Το βασικό πρόβλημα του album είναι ότι ακούγεται ξεπερασμένο. Μας γυρίζει πίσω στην club σκηνή των 1990s και στη rave έκρηξη της εποχής. Όλο όμως αυτό το έχουμε ξαναζήσει και το έχουμε ξανακούσει. Από τότε η electronica έχει φτάσει σε πολύ διαφορετικά μέρη και αυτό το πισωγύρισμα από έναν ταλαντούχο μουσικό όπως ο Moby ξαφνιάζει - το λιγότερο, απογοητεύει - το περισσότερο.
Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς την έλλειψη φρεσκάδας και το γεγονός ότι το τελευταίο μέρος του album είναι υπερβολικά downtempo, υπάρχουν και θετικά στοιχεία, που κρατάνε το album σε αξιοπρεπές επίπεδο. Αυτά είναι οι προσεγμένες ενορχηστρώσεις, η ύπαρξη soul φωνητικών (στα οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία ο Νεοϋορκέζος μουσικός) που λειτουργούν καλά στα “Everyday It’s 1989” και “Live For Tomorrow”, hip hop στοιχεία - εμφανή στο single “Alice” - ατμοσφαιρικά πλήκτρα και αισθησιακά κομμάτια. To “Disco Lies”, μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, είναι το μόνο που περιέχει μερικά ψήγματα σύγχρονης electronica και πιασάρικο ρυθμό. Όλα αυτά τα στοιχεία απαρτίζουν ένα album το οποίο ακούγεται μεν ευχάριστα, δημιουργεί όμως το «εφέ της χρονομηχανής», με άλλα λόγια δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα. Δυστυχώς, απ’ ό, τι φαίνεται, η ηλεκτρονική μουσική δεν λειτουργεί όπως το rock ως προς τα πισωγυρίσματα. Γιατί ενώ στο τελευταίο μια στροφή στο παρελθόν θεωρείται αναβίωση, στην electronica το αποτέλεσμα ακούγεται - και είναι - κάτι τελείως ξεπερασμένο.
Συνολικά, το Last Night ακούγεται ευχάριστα, σε κάνει να κουνηθείς λιγάκι και θα μπορούσε να είναι ιδανικό soundtrack για το Trainspotting. Μόνο που το Trainspotting είναι ταινία του 1996…
