Οι Γερμανοί RPWL, για κάποιο περίεργο λόγο, έχουν τοποθετηθεί από ορισμένους «ειδικούς» στην κατηγορία των progressive rock συγκροτημάτων, ίσως επειδή στα μυαλά όσων δεν άκουγαν το είδος στα 1970ς, ε, κάπως έτσι θα είναι το progressive. Για να μην λέμε και ακούμε μπούρδες, οι RPWL είναι ένα συγκρότημα με καλή αίσθηση και γνώση της pop, απλώς λίγο πιο ψαγμένο από τα εγγλεζάκια που αναδεικνύουν τα charts επειδή καταφέρνουν να παίζουν τρεις συγχορδίες. Εντάξει, διαθέτουν και σύνθια, ενώ τα φωνητικά μπορεί να θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές των Floyd (ξεκίνησαν άλλωστε ως cover band των Pink Floyd το 1997) και από προφορά σκίζουν πολλούς Εγγλέζους.
Μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα, μόνο που το βάρος των συνθέσεών τους το κουβαλά η pop. Αλλά, αν το progressive ήταν τόσο pop, θα ήταν και εμπορικό στην εποχή του. Άσε που υπάρχει και πρόβλημα με τους στίχους, γιατί το πολύ το politically correct το βαριέται και ο παππάς. Ετσι όπως παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, ενώ ταυτόχρονα υπηρετούν ένα πανάλαφρο μουσικό είδος, κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί τους. Κρίμα, βέβαια, γιατί έχουν τη δυνατότητα να συνθέτουν όμορφα pop τραγούδια.
Δυστυχώς η απόφασή τους να ασχοληθούν με τα δεινά του κόσμου τούτου τους φτάνει στο σημείο να διασκευάσουν το "Masters of War" του Bob Dylan και κάνουν ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά τραγούδια να ακούγεται λες και ο Roger Waters να διαπράττει το ανοσιούργημα της διασκευής του "War Pigs" των Black Sabbath…
