Όποιος έχει προαποφασίσει για την κρίση του περί Michael Jackson βασισμένος σε μια indie απόρριψη τύπου «τι να μας πει τώρα ο απρόμαυρος;» ή «από πού ξεθάφτηκε με τη φετινή αρπαχτή του Thriller 25» ας μη συνεχίσει το διάβασμα. Σύμφωνοι, ο ‘Wacko - Jacko’ δεν συντήρησε τον μύθο του, αιχμαλωτίστηκε από τα συμπλέγματά της παιδικής ηλικίας του (;), δεν κατάφερε να κοντρολάρει το μυαλό του και την υπερβολική δημοσιότητα. Αλλιώς, θα ήταν η Madonna, που κανείς μας δεν ντρέπεται να βάλει στις προτιμήσεις του, δίπλα π.χ. στους Foals και στους Vampire Weekend. Όμως αυτό το cd που κρατάω μπροστά μου είναι ιστορία. Ακόμα κι αν η έκδοση για τα 25 χρόνια του είναι τόσο βεβιασμένη που βγήκε στα 26 (!). Ακόμα κι αν τον Jackson κανείς πια δεν τον παίρνει στα σοβαρά.
8 Grammies, 7 στα 9 tracks που έγιναν top-10 singles, το ομώνυμο βίντεο - κλιπ που βοήθησε το MTV να πατήσει γερά στα πρώτα του βήματα κι οι εκκωφαντικές πωλήσεις, που το έκαναν το πιο εμπορικό album όλων των εποχών, δεν μπορεί να κάνουν λάθος. Το 1982 πατάει στο, επίσης σπουδαίο, Off The Wall και με την καθοριστική συμβολή του Quincy Jones στην κονσόλα εκσυγχρονίζουν τον μαύρο ήχο. Δανείζονται από τα απομεινάρια της disco, πατάνε στην κληρονομιά (και του ίδιου του Jackson) της Motown, γλυκαίνουν το άγριο funk των Funkadelic. Δεν διστάζουν ούτε καν να δανειστούν το κιθαριστικό σόλο του Eddie Van Halen για το (προσωπικά αγαπημένο) “Beat It”. Και καθορίζουν ορισμένες μελλοντικές καταστάσεις αποδοχής. Η υπερπαραγωγή στο βίντεο του “Thriller” μένει σημείο αναφοράς (η συνεισφορά της τρομακτικής απαγγελίας του Vincent Price, υπάρχει στην επανέκδοση ως ξεχωριστό track), το εναρκτήριο ριφάκι (και το βίντεο ξανά) του “Billie Jean” έχει διασκευαστεί πολλάκις, έχει κατακρεουργηθεί σε κάθε πιθανό κι απίθανο mash-up, και έχει χρησιμοποιηθεί ως χορευτικό άλλοθι σε εκατοντάδες 1980s πάρτι. Το “Wanna Be Startin’ Somethin’” είναι το κρυφό feel-good διαμαντάκι του album. Η συνεργασία με τον (Sir πλεόν) Paul McCartney “The Girl Is Mine” ένα ευαίσθητο κι ελαφρύ soul διάλειμμα.
Δεν λείπουν και κάτι σαχλίτσες τύπου “Human Nature” και “The Lady In My Life”, αλλά το γενικό αποτέλεσμα είναι ένα από τα λίγα (μετριούνται στα διαθέσιμα δάχτυλα, εγώ δέκα έχω) albums που κατάφεραν να συνδυάσουν μια αρτίστικη ποιότητα με τρομακτική εμπορική απήχηση. Και μια κληρονομιά που καθόρισε το (πραγματικό) R’n’B των επόμενων δεκαετιών. Εδώ ακριβώς έγκειται και η ένσταση όσον αφορά τις συνεργασίες που εμπλουτίζουν την επανέκδοση, οι οποίες δεν έχουν και πολλά να πουν. Δεν καταλαβαίνω την σκοπιμότητα της παρουσίας της Fergie (“Beat It”) ούτε του Will.I.Am (“The Girl Is Mine 2008”, “P.Y.T.”). Ο Akon, αντίθετα, βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο “Wanna Be Startin’ Somethin’”, ενώ και ο Kanye West επιβραδύνει κομψά με το mix του το “Billie Jean”. Τα special features του extra DVD (φιλμάκια μικρού μήκους) είναι απλά διαπιστευτήρια μουσικής ιστορίας, σχεδόν αρχειακό κειμήλιο. Όπως είναι και θα είναι τοThriller σε οποιαδήποτε έκδοσή του…
