Δεν ξέρω εάν οι Γκρίζες Ντάτουρες αυτοαποκαλούνται metal ή οτιδήποτε άλλο, μα δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, καθώς περισσότερο κοντά στις ακτές του progressive βρίσκονται παρά σε οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος. Θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε και ως συνεχιστές μιας ντανταϊστικής μουσικής άποψης εάν δεν ήταν τόσο - μα τόσο - αφόρητα βαρετοί. Και, όπως καταλαβαίνετε, η έλλειψη έμπνευσης, οράματος και ψυχής εύκολα πλασάρεται πλέον ως «άποψη».
Οι αργοκίνητες, κιθαριστικές συνθέσεις των Grey Daturas φέρνουν προς το drone, μόνο για να ριμάρει με το clone... Καθώς κάπου στην πορεία οι Αυστραλοί έχασαν το οποιοδήποτε όραμα είχαν για τη μουσική τους, με αποτέλεσμα το πέμπτο πλήρες album τους Return To Disruption (έχουν και μια μακρά σειρά από EPs και split κυκλοφορίες) να ακούγεται ως ένα σύνολο χωρίς αρχή, μέση, τέλος ή οτιδήποτε μπορείτε να σκεφτείτε.
Ένα σκοτεινό εξώφυλλο, κάποιες φαζαρισμένες κιθάρες που προχωρούν προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και τρία άτομα που ψάχνονται μέσα σε ένα στούντιο, δεν είναι απαραίτητο να συνιστούν ούτε άποψη, ούτε ψάξιμο και σίγουρα ούτε μουσική. Για να τελειώνουμε να πω ότι albums όπως αυτό των Grey Daturas (κρίμα το έξυπνο όνομα) δυναμώνουν τις φωνές που ζητούν την κατάργηση των cd και την αντικατάστασή τους με τα άϋλα, ψηφιακά αδελφάκια τους. Kαι όχι μόνο για οικολογικούς λόγους...
