Ποτέ δεν έχω ανακατευτεί με πολιτικά κόμματα και νεολαίες, ούτε και έχω πάει σε φεστιβάλ που διοργανώνουν αυτές οι τελευταίες. Εκτός από δύο φορές, και τις δύο σε φεστιβάλ της ΚΝΕ : τη μία για να δω Mekons και Paul Roland και την άλλη για τον Billy Bragg. Δεν το μετάνιωσα φυσικά, είχα διαβάσει για την αύρα που εκπέμπει απ’ τη σκηνή και τη δύναμη που ακτινοβολεί και η οποία είμαι σίγουρος ότι έφερε πολλά νέα - και νεαρά - μέλη στις τάξεις του Εργατικού Κόμματος της πατρίδας του και διαπίστωσα ακριβώς αυτό. Η φωνή του μοιάζει με κάλεσμα στα όπλα, και κάποτε δεν ήταν κάτι άλλο από τέτοιο, η κιθάρα δε στα χέρια του ήταν ότι ακριβώς είχε πει το μεγάλο του είδωλο ο Woody Guthrie: μια μηχανή που σκοτώνει φασίστες! (Αξίζει να θυμηθούμε εδώ τα δύο albums που έχει ηχογραφήσει με τους Αμερικανούς συναδέλφους του Wilco επάνω σε στίχους που ποτέ δεν πρόλαβε να μελοποιήσει ο Guthrie).
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ο Billy Bragg έχει αλλάξει έκτοτε αισθητά στους δίσκους του, κι αν δεν είναι τόσο ξεκάθαρα πολιτικοποιημένος, παραμένει πάντοτε ευαισθητοποιημένος σε θέματα κοινωνικής και πολιτικής αξίας, χωρίς να ξεκόβει την επαφή του από τον ανθρώπινο παράγοντα. Έτσι και στον τίτλο του νέου του δίσκου, αυτοπροσδιορίζεται ως ο Κύριος Αγάπη και Δικαιοσύνη. Γιατί μπορεί να έχει μείνει στη συνείδηση των περισσότερων ακροατών σαν ένας τροβαδούρος αφοσιωμένος στην προάσπιση των ελευθεριών των κοινωνικών αγωνιστών, από την άλλη όμως, δεν έχει γράψει και λίγα τραγούδια αγάπης, κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Μάλιστα, προς τα εκεί τείνει να ρίξει το βάρος του, λόγω ίσως της απογοήτευσης που θα πρέπει να νοιώθει από τις επιλογές της πολιτικής του κυβερνώντος κόμματος που στήριξε τόσο πολύ, ιδιαίτερα σε περιόδους εκλογών, με ασταμάτητες περιοδείες σε όλο το μήκος και πλάτος του νησιού. Δεν είναι επίσης τυχαίο που δεν συμπεριλαμβάνει τους στίχους πια στο ένθετο, κι όχι επειδή δεν έχουν τίποτε πια να πουν…
Ο δίσκος λοιπόν ξεκινάει με το “I Keep Faith”, που θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι από το νέο album του Van Morrison, και συνεχίζει με το “I Almost Killed You” («with my love» είναι ο επόμενος στίχος…), και οι προθέσεις του γίνονται γρήγορα φανερές. Είναι ένας κατασταλαγμένος δίσκος, ο οποίος δεν αποπνέει οργή, ούτε υψώνει τη φωνή του. Ο Bragg είναι πια ένας ωριμότερος καλλιτέχνης που έχει μεγαλώσει κι έχει κάνει οικογένεια, και έχει βρει διαφορετικούς τρόπους να εκφράζει τους προβληματισμούς του. Ίσως να μην είναι καν τόσο δογματικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι στίχοι δεν είναι εξίσου κοφτεροί όσο στο παρελθόν. «O Freedom, what liberties are taken in thy name?» τραγουδάει κάπου, κοιτώντας σε πάντοτε στα μάτια, αλλά με μια φωνή που προσπαθεί να βρει τον δρόμο προς την καρδιά σου με ήπιους τόνους. Αν παραμένει εξίσου αποτελεσματική είναι μια άλλη κουβέντα που μόνο ο ίδιος ο Billy Bragg μπορεί να κάνει, όμως είναι προφανές πως μετά από τόσα χρόνια, οι στόχοι σαφώς και έχουν αλλάξει. Και πώς θα μπορούσαν να παραμένουν οι ίδιοι;
