Από τις νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι, όταν η μητέρα νανούριζε αυτήν και τις αδερφές της - ώστε ένα είδος αγριάδας να κυριεύει το κορμί τους και να διαχέεται ύστερα στα αντικείμενα γύρω τους, πλημμυρίζοντας το σπίτι και αμφισβητώντας τις δομές και τα νοήματα που έφερνε κάθε φορά η αυγή, τα μαθήματα χορού - μέχρι τη συνειδητοποίηση της σχέσης ανάμεσα στην κίνηση και τους ήχους, τα πρώτα ακούσματα Tom Waits (στην ηλικία των 8), τη συντροφιά των Nouvelle Vague αργότερα και το ανακάτεμα πίστης και τύχης με τη συνεργασία με τους Short Straws (κοντά καλαμάκια). Όλα αυτά διαμόρφωσαν την Αυστραλή, μεγαλωμένη στο Παρίσι, Phoebe Killdeer, η οποία μας συστήνεται εδώ με το πρώτο της album.
Το Weather’s Coming είναι η εκτόνωση του δημιουργικού άγους της Phoebe Killdeer, το αποτέλεσμα ενός φλανερέματος σε ανθρώπους και καταστάσεις. Είναι η πίστη της στις ιστορίες, στις καθημερινές στιγμές, στα μικρά πράγματα που μας χαρακτηρίζουν αλλά συνήθως προσπερνάμε. Ακούγοντάς το νιώθεις την προσπάθεια μιας νεόφυτης δημιουργού να προσδιορίσει τους δικούς της μουσικούς κώδικες, να παίξει με τις λέξεις και το τονισμό τους, να δοκιμάσει τη φωνή της και τελικά να βρει τρόπο να διοχετεύσει το πάθος της. Διότι αυτό είναι το συναίσθημα που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει πρώτα και κύρια την Phoebe Killdeer. Πάθος που γνωρίσαμε και στη χώρα μας. Όσοι τυχεροί βρίσκονταν στην πρώτη εμφάνιση των Nouvelle Vague στο Principal στη Θεσσαλονίκη θα θυμούνται την αφηνιασμένη απόδοση του “Too Drunk To Fuck” με την Phoebe Killdeer να σπαρταρά στη σκηνή ολοκληρώνοντας το κομμάτι, κάνοντας το κοινό να αιωρείται τρία εκατοστά από το πάτωμα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα.
Όπως η ίδια αναφέρει, τα περισσότερα τραγούδια τα έγραψε πριν από την συνεργασία της με την new wave κολεκτίβα των Marc Collin και Olivier Libaux. Ο πρώτος, βέβαια, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του δίσκου, σε συνδυασμό με το μιξάρισμα από τον Oz Fritz -υπεύθυνο και για το Mule Variations. Βοηθώντας έτσι την Phoebe να ολοκληρώσει τον μουσικό σκελετό των κομματιών που είχε φτιάξει από μερικές συγχορδίες και ρυθμούς και να τα αποδώσει ύστερα με τους Cedric Le Roux (κιθάρα), Raphael Seguinier (τύμπανα) και Alex King (μπάσο). Το σημαντικό με την παραγωγή του Marc Collin είναι ότι βρίσκει την ουσία της φύσης της Phoebe Killdeer, αυτήν την μπίτνικ διάθεση (υποσυνείδητες δονήσεις από Tom Waits), την ιδιαίτερη προσωπικότητά της, αλλά και μια γαλλική φρεσκάδα. Το Weather’s Coming εναλλάσσει με ευκολία εσωτερικότητα και εξωτερικότητα, διαθέσεις και ρυθμούς, ένταση και σιωπή. Ξεκινάει με αυτό το ανόητο αίσθημα της παράνοιας που ενίοτε μας καταλαμβάνει για τον εαυτό μας, στήνει τις ιστορίες του, στη μέση ανεβάζει τους ρυθμούς με το τραγούδι που έγραψε η Phoebe με τον Carlos Mejuto των Carlos & The Bandidos, προσφέρει κινηματογραφικές εικόνες με το “He’s Late” και γυναικεία ειρωνεία στο “Looking For A Man”, κλείνοντας με το “Somebody” - με τρόπο γλυκό και ήρεμο, σαν μητέρα που νανουρίζει τα παιδιά της, με μια αυτοαναφορική μελωδία όμως, ένα καθημερινό απλό ερωτικό(;) μάντρα.
Θα μπορούσε το Weather’s Coming να είναι ακόμα πιο προσωπικό μουσικά; Σίγουρα. Όπως και πιο γαλλικό. Όμως, όπως και η ίδια αναφέρει, είναι ερεθίσματα που έπρεπε να πάρουν μορφή εδώ και πολύ καιρό - άγος λοιπόν. Η Phoebe δείχνει τη διάθεση να χώσει το δάχτυλό της στη γη και να τη στριφογυρίσει μέχρι να ζαλιστούμε. Έχει τη διάθεση. Πιστεύω ότι έχει και την ικανότητα. Μένει να δούμε πώς θα την αξιοποιήσει. Weather’s Coming…
