Η Erykah Badu κυκλοφόρησε, επιτέλους, δίσκο και όλοι πέσαμε με τα μούτρα για να δούμε αν η θεά του Baduizm επέστρεψε με μια δουλειά που θα την έφερνε και πάλι στο προσκήνιο. Κι αυτό γιατί τα δυο τελευταία της albums διακατέχονταν από έναν βαρετό σεβασμό στην παράδοση, κάτι που έχει καταστρέψει ήδη άλλους δίσκους της okayplayer φαμίλιας (Roots, Common), ενώ έκανε και την Badu να αποτελεί την ιδανική τραγουδίστρια της ψευτοφιλελεύθερης hip hop κλίκας, η οποία δεν θέλει να βλέπει τόσο πολύ «σκοτάδι» στους hip hop δίσκους της (βλέπε π.χ. τις κριτικές του Rolling Stone). Όμως, στο New Amerykah Part One (4th World War) η Badu κινήθηκε έξυπνα σε ό,τι αφορά τους παραγωγούς που διάλεξε, αφού ήταν άλλο ένα μεγάλο μειονέκτημα στους δυο τελευταίους δίσκους της.
Όπως και ο τελευταίος δίσκος του Talib Kweli, έτσι και αυτός ο δίσκος της Badu την βρίσκει να ακούγεται πιο άνετη σε beats τα οποία δεν προσπαθούν να κερδίσουν διάφορα ακροατήρια και απλά δημιουργήθηκαν για να βγάλουν προς τα έξω τη φωνή μιας τραγουδίστριας, που, στην καλύτερή της φόρμα, μπορεί άνετα να συγκριθεί με τα ιερά τέρατα της 1970s soul μουσικής. O 9th Wonder έδωσε ένα από τα καλύτερα beats του (“Honey”) μετά από μια απογοητευτική χρονιά σε ό,τι αφορά τις παραγωγές του, ενώ τις δυο καλύτερες παραγωγές τις παρέδωσε ο Madlib, ο οποίος - εδώ και χρόνια - αποτελούσε τον ιδανικό άνθρωπο για να αναδείξει την Erykah Badu (μετά βέβαια από τον J Dilla, που της είχε χαρίσει μαγική μουσική).
Το υπόλοιπο New Amerykah δεν κινείται στα βαρετά νέο-soul περάσματα που είχαμε συνηθίσει ν’ ακούμε τελευταία από τη Badu, καθώς τη μουσική την ανέλαβαν οι Sa-Ra, οι οποίοι όχι μόνο γνωρίζουν καλά πώς να γράφουν καταπληκτική funk/soul, αλλά μπορούν να εμφυσήσουν και λίγη hip hop βρωμιά, ώστε το μείγμα να μην ακούγεται τόσο «καθαρό». O J. Poyser (έχει γράψει μουσική για Anthony Hamilton, Lauryn Hill, Roots, Common, είναι μέλος της θρυλικής μπάντας Soulquarians, ενώ είχε δώσει στη Badu και το “Love Of My Life”, ενα από τα λίγα καλά κομμάτια του προηγούμενου δίσκου) και ο Questlove συνεργάστηκαν για να δώσουν το “Telephone”, το οποίο «βρωμάει» D’Angelo στις καλύτερες στιγμές του. Να σημειωθεί ακόμα ότι η Georgia Anne Muldrow αποτελεί ιδανική επιλογή συνεργασίας σε ό,τι αφορά το κομμάτι των φωνητικών.
Κλείνω απλά καλώντας σας να αγοράστε έναν δίσκο που θα ακούσετε παραπάνω από ενα μήνα. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι τα τελευταία χρόνια…
