Oι Black Lips είναι από τα πιο φρέσκα πράγματα που κυκλοφορούν στη μουσική, rock ‘n’ roll, πιάτσα τα τελευταία χρόνια. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους - όλοι είναι γύρω στα 24 - διοχετεύουν πολύ ενέργεια, τόσο στις δισκογραφικές δουλειές, όσο και στα live τους, που θα τη ζήλευαν και οι μεγαλύτερες stadium rock μπάντες του πλανήτη.
Ο ήχος τους κινείται στο ευρύτερο φάσμα του rock, κάτι που γίνεται εύκολο αντιληπτό, διαπιστώνοντας τις επιρροές τους. Οι οποίες ξεκινούν από τους Byrds, τους 13th Floor Elevators, τις κλασικές ψυχεδελικές συλλογές Nuggets και φτάνουν στους B-52’s και στους Pavement. Πέρα όμως από τις όποιες προφανείς - και ενδιαφέρουσες - ομοιότητες με όλα τα παραπάνω, σε κερδίζει αμέσως και ο εύκολος και προσιτός τους ήχος, αλλά και η fun διάθεση που είναι διάχυτη σε κάθε σημείο του album. Ακούγοντας το Good Bad Not Evil γίνεσαι αυτόματα κοινωνός στη στιλιζαρισμένη μυσταγωγία των Black Lips. Οι στίχοι τους είναι απλοί, στα όρια της αφέλειας σε ορισμένα σημεία, και έχουν την ικανότητα να σε ταξιδέψουν και να σου δημιουργήσουν εικόνες τόσο ζωντανές, ώστε νιώθεις πως ζεις και εσύ τις ιστορίες που αφηγούνται (όπως π.χ. την ιστορία του “Navajo”, όπου ο τρόπος με τον οποίο τη διηγείται ο Cole Alexander σου δίνει την εντύπωση πως ο ίδιος ερωτεύτηκε την μικρή Ινδιάνα).
Το album ξεκινά πολύ δυνατά. Παρόλο που δεν πέφτει, πέρα από μεμονωμένες στιγμές, σε ένταση. To “Lean” αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι προϊδεάζοντας μας για το party που ακολουθεί. Καταιγιστικός ρυθμός, τόσο στις κιθάρες όσο και στα τύμπανα, και το μόνο που μπορείς να κάνεις, ακούγοντάς το, είναι head banging. Στη συνέχεια ακολουθεί το “O Katrina”, που συνεχίζει στους ίδιους ξέφρενους ρυθμούς, με το μπάσο όμως αυτή τη φορά να κινεί τα νήματα. Τα garage και τα psych 1960s στοιχεία των Black Lips αποτυπώνονται πολύ εύστοχα στα “Veni Vidi Vici”, “Lock And Key” και στο χορευτικότατο “Step Right Up”. Το “Βad Kids” αποτελεί το πιο πιασάρικο κομμάτι τους και φανερώνει την ωμότητα και το ηχητικό χάος που δημιουργούν. H καλύτερη στιγμή, όμως, έρχεται με το δυναμικότατο “Cold Hands”, το οποίο βγάζει μια spaghetti western ατμόσφαιρα και θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα στο O.S.T. ταινίας με πρωταγωνιστή τον Lee Van Cleef.
Η παραγωγή στο Good Bad Not Evil μπορεί να χαρακτηριστεί ως λιτή και απέριττη. Την έχουν επιμεληθεί οι ίδιοι, και αυτό που θέλουν να προσδώσουν στον ήχο τους και το καταφέρνουν τελικά, είναι να ακούγονται τελείως απλοί και «γυμνοί», θυμίζοντας, και γι’ αυτόν τον λόγο, σε μεγάλο βαθμό τις sixties rock ‘n’ roll μπάντες. Συνοψίζοντας, οι Black Lips είναι μια πολύ σπουδαία μπάντα, με albums και ιδέες που δυναμώνουν εντυπωσιακά στο πέρασμα του χρόνου. Ακούγοντάς τους περνάς σίγουρα καλά και, ιδίως αν είσαι fan, ικανοποιείσαι στον υπερθετικό βαθμό. Αν πάλι δεν είσαι, σου δίνουν την ευκαιρία να γίνεις, με αποτέλεσμα να σε κάνουν να ψάξεις τις προγενέστερες δουλειές τους σε βάθος. Και πιστέψτε με, δεν θα απογοητευτείτε στο ελάχιστο…
