Πάλεψα πολύ για τη βαθμολογία σε αυτό το album. Η εναλλαγή ανάμεσα στα τριάμισι και τέσσερα αστέρια γινόταν στον ρυθμό εναλλαγής των τραγουδιών. Και εκεί είναι που μπαίνουν σοβαρά διλήμματα. Να κρίνεις τον δίσκο βάσει των τεχνικών λεπτομερειών ή βάσει του «ψυχαγωγικού» αποτελέσματός του; Αλλά επειδή αυτά είναι ψευτοδιλήμματα, όπως λέγαμε παλιότερα, αφήνω πίσω τις προκαταλήψεις και τις μαϊμουδιές.
Ο δίσκος είναι το καλύτερο πράγμα για χορό. Τα ξέφρενα beats δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις ούτε στιγμή, αφού τα ηλεκτρονικά ηχητικά κύματα σου την «πέφτουν» το ένα μετά το άλλο. Τα «πριόνια» εδώ ξεφεύγουν από τη συνήθη τραγική «καγκούρικη» εκδοχή τους και χτυπούν κατευθείαν το εγκεφαλικό κέντρο που ελέγχει την κίνηση του σώματος. Ο δίσκος όμως είναι καλός γιατί δεν είναι στενόμυαλος. Μετά τους οδοστρωτήρες των δύο πρώτων κομματιών, μπαίνει στο παιχνίδι η pop, ενώ «περνά» και η garage αισθητική με το δίλεπτο “Attack Of The 60 Ft Lesbian Octopus”. Και όλα πάλι από την αρχή. Η εναλλαγή των ιδιωμάτων λοιπόν είναι απελευθερωτική. Δεν κουράζει και δεν κάνει τον δίσκο άνισο, απεναντίας σε κάνει να θέλεις να τον ακούσεις ξανά και ξανά. Αυτή η επιτυχία είναι ανέλπιστη, γιατί πολλοί προσπαθούν να χωρέσουν 2-3 τεχνοτροπίες σε έναν δίσκο και στο 99% των περιπτώσεων γίνεται μια «σούπα». Μπράβο λοιπόν…
Άφησα επίτηδες κατά μέρος τις αναφορές στο τεχνικό και βιογραφικό κομμάτι των Does It Offend You Yeah?. Οι επιρροές από τα 1980s, τους Daft Punk, τους Chemical Brothers και τις κιθαριστικές μπάντες των 1990s είναι προφανείς. Η παραγωγή του Rich Costey είναι υποδειγματική και οι «περγαμηνές» των μελών σε remixes και projects είναι εξίσου σημαντικές. Αλλά λίγο νόημα έχουν όλα αυτά, όταν το hype που περιβάλλει μια μπάντα έχει τελικά νόημα. Γιατί ο δίσκος αυτός δεν παίζει με το alternative, δεν θέλει να εκμεταλλευτεί τίποτα και κανέναν. Ταπεινή μου άποψη…
