Καλώς ήρθατε στο νηπιαγωγείο! Σ’ αυτό το album έχουμε τα πάντα. Από Strokes και Queens Of The Stone Age, έως παρανοϊκές κιθάρες και κραυγές. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει καμία έμπνευση σ’ αυτό τον δίσκο και, κατά συνέπεια, κανένας λόγος να τον ακούσετε. Οι Death Set είναι από την Αμερική. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η μουσική τους παιδεία είναι κατά βάση αμερικανική και, δεύτερον, ότι έχουν όλα τα φόντα να προβληθούν στο ευρύ κοινό ή (για να χρησιμοποιήσω και τον τίτλο του album τους) Worldwide - οπότε μη σας κάνει καμία εντύπωση αν τους βλέπετε συνέχεια στο MTV και τα αμερικάνικα τηλεοπτικά συναφή.
To πρώτο πράγμα που παρατήρησα στο album ήταν ότι είχε 18 κομμάτια, τα οποία, για ντεμπούτο, είναι νομίζω πολλά. Καλά κομμάτια, από την άλλη, δεν υπάρχουν. Εδώ θα βρείτε μόνο εξυπνάδες του τύπου “A Day In The Wife” και διάσπαρτα ουρλιαχτά τόσο εκνευριστικά, που νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε παιδική χαρά. Μετά το πρώτο εισαγωγικό των πέντε δευτερολέπτων, ακούμε το “Listen To This Collision”, το οποίο μας προδιαθέτει για τη συνέχεια του δίσκου. Αμέσως μετά ακούμε ένα κομμάτι με κιθάρες ίδιες με αυτές των Strokes ονόματι “Negative Thinking”. το οποίο τελειώνει σε 2 μόλις λεπτά. Το “Intermission” έχει ένα άρωμα από Queens Of The Stone Age και θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι, αν δεν είχε φωνητικά. Όσο για το “Had A Bird”, έχει μία πανομοιότυπη Raveonettes μελωδία.
Το Worldwide είναι ένα κακόηχο συνοθύλευμα punk και electro ήχων, που νομίζει ότι ακούγεται πρωτοποριακό. Ο λόγος για τον οποίο θα μπορούσατε να αγοράσετε αυτό το album είναι ένα party αμερικάνικου τύπου σαν τη φωτογραφία που μπορείτε να δείτε στο προφίλ των Death Set στο myspace. Αν θέλετε να γιορτάσετε με σπρωξίματα, μπύρες και κραυγές αυτή είναι μία καλή αγορά, ενώ μπορείτε να θυμηθείτε και να συγκινηθείτε με το πώς ακουγόταν το νηπιαγωγείο σας back in the day, με μία επίσκεψη στη σελίδα τους στο myspace.
Κλείνοντας, εκφράζω την προσδοκία μου οι Death Set να το πάρουν κάπως αλλιώς το όλο μουσικό ζήτημα. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω ένα συγκρότημα, το οποίο έχει τις ανέσεις και τα μέσα της εποχής μας, να χαραμίζει έναν δίσκο σε κραυγές και αναμίξεις ηλεκτρονικών και κιθαριστικών ήχων και να θέλει να χαρακτηρίζεται punk, όταν τη δεκαετία του 1980 άλλοι ηχογραφούσαν σε σκονισμένα μικρόφωνα με μία κιθάρα, ένα μπάσο και drums, όντας τώρα κλασικοί. Καλό είναι να εκμεταλλευόμαστε τα τωρινά μέσα που μας «λύνουν τα χέρια» και κάνουν τη δημιουργία ενός album πιο εύκολη και πρωτοποριακή χωρίς, όμως, να ξεπερνάμε κάποια αισθητικά όρια.
