Ο εξ Αυστραλίας ορμώμενος αλλά μόνιμα εγκατεστημένος πια στη Νέα Υόρκη Scott Matthew είναι ένας φολκ τραγουδοποιός με θητεία σε soundtracks ταινιών και anime σειρών. Το όνομά του άρχισε να γίνεται περισσότερο γνωστό με την ταινία "Shortbus", στο soundtrack της οποίας συνεισέφερε με 6 τραγούδια του, με αποτέλεσμα να μονοπωλεί τη μουσική επένδυση του φιλμ. Έχοντας κάνει αξιόλογες συνεργασίες, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και αυτή με το πρώην μέλος των Smiths, Spencey Cobrin, o Matthew κυκλοφορεί τώρα το πρώτο του album, ακολουθώντας κατά πόδας το παράδειγμα του Antony, που έφερε στο προσκήνιο την ακουστική φολκ σκηνή της Nέας Υόρκης.
Ο Scott Matthew δεν περπατά ξυπόλητος στ' αγκάθια. Έχει πολλά σημεία δυνατά και εύκολα αναγνωρίσιμα. Πρώτα απ' όλα διαθέτει μια φωνή πολύ ιδιαίτερη, περίεργα ανδρόγυνη, έντονα και απροκάλυπτα ερωτική και ανυπάκουη. Γράφει όμορφα κομμάτια, έξυπνα, μελαγχολικά αλλά βαθιά αισιόδοξα, που αφήνουν αυτή ακριβώς την ξεχωριστή του φωνή να πρωταγωνιστήσει, να γεμίσει τον χώρο με την πληθωρικότητά της. Χρησιμοποιεί απλές ενορχηστρωτικές λύσεις με έγχορδα, πιάνο και γιουκαλίλι (που παίζει μάλιστα ο ίδιος), οι οποίες δημιουργούν ένα αίσθημα ασφάλειας και πληρότητας. Οι φολκ μπαλάντες του είναι κάλεσμα για ουσιαστική επικοινωνία και συνύπαρξη των ανθρώπων, δήλωση αγάπης και αφοσίωσης προς το αγαπημένο πρόσωπο. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως, ενώ ξεχειλίζουν από θετικότητα και γλυκύτητα, σε αρκετά σημεία καταντούν γλυκανάλατες και ίσως και «κλαψιάρικες». Οι μελωδίες του είναι ενδιαφέρουσες και οι στίχοι του φαίνονται προϊόν μόχθου και όχι προχειρογραμμένοι, αλλά η ομοιομορφία στην ερμηνεία και η γενικότερη υποτονική ενορχηστρωτική προσέγγιση δημιουργούν ένα υλικό χαμηλής θερμοκρασίας.
Δεν λείπουν φυσικά οι φωτεινές στιγμές με αποκορύφωμα το "Upside down", που εστιάζει στην ικανότητα της αγάπης να υποβαθμίζει τις κακοτοπιές της ζωής, το "In the end", το οποίο αναφέρεται στην οικουμενικότητα των συναισθημάτων και τη σύζευξη των διαφορετικών ανθρώπινων δρόμων, τα "Surgery" και "Amputee", δύο ειπωμένα με διαφορετικούς κώδικες ερωτικά καλέσματα, το "Abandoned", μια ψύχραιμη δήλωση εγκατάλειψης. Ακούγοντάς τα, αποκτάς το ίδιο feel-good συναίσθημα που σε πλημμυρίζει μόλις πέφτουν οι τίτλοι τέλους εκείνων των γλυκερών - πλην απείρως απολαυστικών - ρομαντικών κομεντί. Αλλά, με τον ίδιο τρόπο που στο σύνολό του το album προσπαθεί να σε χαλαρώσει, ίσως να φτάνει τελικά και να σε αποκοιμίζει. Πρόκειται για μια ευαίσθητη ισορροπία και μάλλον αυτό είναι που πρέπει να προσέξει ο Matthew στην επόμενη απόπειρά του, για να σπάσει τη μονοτονία ενός κατά τ’ άλλα ευχάριστου και συμπαθητικού πονήματος.
