Ο πολυδιαφημισμένος τραγουδοποιός/surfer εκ Χαβάης Jack Johnson πλασάρεται τον τελευταίο καιρό ως ο James Blunt της Αμερικής. Και αν ο James Blunt κατάφερε να ξεπεράσει τα κλισέ που - ενδεχομένως δικαίως - του φορτώθηκαν και να βγάλει ένα καλό album, αμφιβάλλω ότι ο Jack Johnson θα τα καταφέρει. Το Sleep Through The Static, ηχογραφημένο 100% με ηλιακή ενέργεια, κυλάει αργά. Αυτό το feeling της χαλαρότητας που ήταν παρόν στα προηγούμενα albums του και φέρνει στο νου παραλίες, surfers και άραγμα είναι ακόμα πιο έντονο εδώ.
Το album ακούγεται βασανιστικά αργό, εξωφρενικά downtempo, κουραστικά επαναλαμβανόμενο και εξαιρετικά ανέμπνευστο. Δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει και να σου τραβάει την προσοχή, και βγαίνω πραγματικά από τα ρούχα μου όταν βλέπω να διαφημίζουν κομμάτια αυτού του album, όπως το “If I Had Eyes” ως hit singles. Γιατί στο Sleep Through The Static δεν βρίσκουμε τίποτε άλλο παρά ένα ομοιόμορφο, μονότονο σύνολο από ακουστικές folk και soft rock μελωδίες, ανέμπνευστες και απλοϊκές. Μοιάζει σαν να ακούς την πρώτη προσπάθεια κάποιου νέου τραγουδοποιού και όχι το πέμπτο album ενός γνωστού μουσικού με αρκετό fanbase.
Όσοι βέβαια είναι οπαδοί, ξέρουν ήδη τι να περιμένουν, καθώς το ύφος δεν διαφοροποιείται καθόλου στον εν λόγω δίσκο - ίσως μόνο στιχουργικά, μιας και ο Johnson αποφασίζει να δώσει στους στίχους του μια κάπως πιο μελαγχολική αίσθηση. Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει ούτε το γεγονός ότι ο εν λόγω δίσκος είναι κατώτερος από ό,τι έχει κάνει ως τώρα, ούτε τον τρόπο που ακούγεται το album. Ξάπλα, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος.
