Ο φέρελπις νέος, τον οποίο μου έλαχε ο κλήρος να σας παρουσιάσω, είναι από τη Μεγάλη Βρετανία και ακούει στο όνομα Tom Baxter. Μεγαλωμένος από μουσική οικογένεια τραγουδοποιών, ο Tom διδάχτηκε και ανέπτυξε από μικρός την τεχνική του τραγουδίζειν σωστά, πιο επιστημονικά ορθοφωνίας, χωρίς έτσι να χρειαστεί να καταφύγει στην Αγγλίδα Τζούλι Μασίνο για να κάνει διεθνή καριέρα. Αντί αυτού, ο Tom πήγε στο μουσικό πανεπιστήμιο του Λονδίνου και σύντομα ξεκίνησε τις live εμφανίσεις σε διάφορα bar και μικρές μουσικές σκηνές εκτελώντας διασκευές σε παλιά 1960s κομμάτια, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να αναπτύσσει και το δικό του προσωπικό ρεπερτόριο. Η φυσική πορεία των πραγμάτων για τον μουσικό βιοπαλαιστή τον φέρνει σήμερα με ένα ήδη album στην πλάτη και με το νέο του πόνημα για το νέο έτος να ονομάζεται Skybound.
Ακούγοντας το μακροσκελές για τα μόλις 10 κομμάτια που περιέχει Skybound (εκ των οποίων τα πέντε υπερβαίνουν τα έξι λεπτά, ενώ κανένα δεν πέφτει κάτω από τα τέσσερα), διαπιστώνεις με σιγουριά όλα εκείνα που από μικρός ο Tom θα ήθελε να είναι. Από την - πραγματικά εξαιρετική - φωνή του, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο Marvin Gaye έχει λευκό απόγονο στην Αγγλία, μέχρι τον λυρισμό ή το κλαψούρισμα (διαλέξτε όποιο σας ταιριάζει) του Jeff Buckley και τη μελωδικότητα του Nick Drake, ο Baxter τα ενσωματώνει όλα μέσα σε μια ώρα αργόσυρτων ήχων. Ήχοι οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στην αφρο-αμερικανική soul και jazz και στην κιθαριστική pop, με μια παραγωγή που να δίνει βάρος στη δεύτερη, διαλέγοντας ίσως έτσι και το κοινό στο οποίο θα ήθελε να απευθυνθεί.
Το οποίο όμως ποιο μπορεί να είναι πραγματικά;;; Η ροή του Skybound, με την προσεγμένη αναλογία ανάμεσα στα φωνητικά και την παικτική εξέλιξη των κομματιών, το καθιστούν πραγματικά ευχάριστο, απροβλημάτιστο, εξαιρετικό σύντροφο στην οδήγηση, στις δουλείες του σπιτιού και στις στιγμές χαλάρωσης, μη πω ξεκούρασης (εννοώντας ύπνου...). Ξέρετε μήπως ποιοι άνθρωποι θα μπορούσαν να εντάξουν τη μουσική σε αυτές τους τις δραστηριότητες;;; Ακριβώς...οι «γέροι», και εξηγούμαι. Ο μόνος τρόπος να αρέσει σε κάποιον το Skybound είναι να το εντάξει ως χαλί στην πολυάσχολη καθημερινότητά του, όπως εντάσσει η ελληνίδα νοικοκυρά τα μεσημεριανά. Και για να το κάνει αυτό πιθανότατα έχει το προφίλ ενός Άγγλου, άντε και Αμερικάνου, συντηρητικού μεσήλικα καλής οικογενείας, που θέλει να διαφέρει και να το παίξει πιο ενημερωμένος και προοδευτικός στον κύκλο του, ακούγοντας κάτι πιο καινούργιο από τον Bacharach χωρίς να χρειαστεί να ξεπέσει στον James Blunt.
Όταν συμβαίνουν τα παραπάνω, το Skybound κρύβει όλες τις αδυναμίες του και φαντάζει πολύ πιο ωραίο album απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Όταν θες να ακούσεις μουσική και όχι κάτι να σου γαρλαλάει τα αυτιά ενώ κάνεις κάτι άλλο, και όταν αφιερώνεις τουλάχιστον ένα γεμάτο δίωρο την εβδομάδα για αυτό το σκοπό το να σπαταλήσεις μια ώρα, φαντάζει πολυτέλεια. Γιατί, ακούγοντας προσεκτικά, καταλαβαίνεις πως σε όλα αυτά που ο Tom θα ήθελε να είναι, τίποτα δεν είναι δικό του και - ως γνωστόν - όταν κάτι που δανείζεσαι δεν καταφέρνεις να το κάνεις δικό σου και να το προβάλεις ως τέτοιο, άστο καλύτερα σε αυτούς που το πρωτόπαιξαν. Το album, όσο ευχάριστα κι αν κυλάει, είναι ανυπόφορα προβλέψιμο, άτολμο χωρίς ίχνος δυναμικής και ιδιαιτεροτήτων, που να αποδίδουν στον καλλιτέχνη ένα προσωπικό ύφος με το οποίο μπορείς να δεθείς. Η καλή φωνή του και η υψηλή μουσική του κατάρτιση δεν σώζουν την κατάσταση, καθώς τον οδηγούν εκ του ασφαλούς σε πιο συμβατικά μονοπάτια, αφαιρώντας έτσι όποια τάση για κάτι απρόσμενο.
Ο Tom Baxter φαίνεται να απουσιάζει από αυτό που ο ίδιος έφτιαξε, δίνοντας τη θέση του σε αυτούς που ήθελε να μοιάσει. Αλλά πέρα από τη μουσική παιδεία υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μετράνε. Ο Marvin Gaye στον ερωτισμό της φωνής και των τραγουδιών του αντανακλούσε και τη γοητεία του χαρακτήρά του που επέτρεπε να είχε πάει με το μισό γυναικείο πληθυσμό της Αμερικής, ενώ η έμφυτη μελαγχολία που κουβαλούν τα κομμάτια του Buckley αποτελούν τον καθρέπτη του αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα του. Και δεν είναι τυχαίο που και οι δύο πλήρωσαν αυτό τους το χάρισμα με τη ζωή τους.
Δυστυχώς φαίνεται να είναι κανόνας η σημαντικότητα και η αυθεντικότητα τέτοιων μουσικών μονοπατιών που διάλεξε να κινηθεί ο Tom Baxter να συμβαδίζουν με την εσωτερικότητα και τα βιώματα του καλλιτέχνη που τα υποστηρίζει. Αλλιώς, το να εκθέτεις την ψυχή σου στο κοινό από τη μία, και να φωτογραφίζεσαι με ένα χαμόγελο να... με τους ηθοποιούς των «Φιλαρακίων» από την άλλη, σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά.
