Ο Jim Lauderdale είναι από τους πιο δημοφιλείς εκπροσώπους της σύγχρονης country/bluegrass σκηνής. Το 2002, με το πολύ γνωστό Lost In The Lonesome Pines, κερδίζει για πρώτη φορά το βραβείο Grammy και η σκηνή του Nashville αναγεννάται, ενώ οι συνεργασίες του με τις Dixie Chicks και την Pattie Loveless έχουν ήδη μείνει στην ιστορία. Ακολουθεί το πολύ καλό - και επίσης βραβευμένο - The Bluegrass Diaries (2007) και έναν χρόνο μετά, ο Lauderdale επανέρχεται με τους Dream Players και το album τους Honey Songs. «Μελοτράγουδα», από την αρχή ως το τέλος.
Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με το “Honey Suckle Honey Pie”, γεμάτο country κιθάρες και μελωδικά slide. Συνεχίζει στο ίδιο ύφος με το αισιόδοξο “Ι Hope You Are Happy” και με το “Ηittin’ It Hard”, με καθαρές δηλαδή country μελωδίες στο ύφος που ο Lauderdale γνωρίζει πολύ καλά, ακολουθώντας τις country πεπατημένες των προηγούμενων δίσκων του. Ο Lauderdale, πάντα έφηβος και πάντα χαλαρός, μας αφήνει την αίσθηση ότι υπάρχει για να γράφει και να ερμηνεύει αμερικάνικη folk μουσική με μια απαράμιλλη αυθεντικότητα. Στα μισά σχεδόν του album ξεχωρίζουν οι δύο απανωτές μελαγχολικές μπαλάντες “It’s Finally Sinkin’ In” και “Borrow Some Summertime”, που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν και αφήνουν το σημάδι τους και μετά το τέλος της ακρόασης του Honey Songs. Τα υπόλοιπα τραγούδια ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι τεχνικής αρτιότητας με τα προηγούμενα, υπενθυμίζοντας ότι ο Lauderdale και οι Dream Players έχουν γνώση και απόλυτο σεβασμό για το είδος μουσικής που υπηρετούν.
Όπως και στους περισσότερους country/folk δίσκους, η παραγωγή είναι πανομοιότυπη και οι δυνατότητες διαφυγής και πειραματισμού στενεύουν πολύ, αλλά ο Lauderdale ως συνθέτης και ερμηνευτής καταφέρνει να ξεχωρίζει. Τα «Μελοτράγουδα» μπορεί λοιπόν να μην πρόσφεραν κάτι καινούργιο στην country μουσική, αλλά κατάφεραν για 36 λεπτά να μας ταξιδέψουν νοσταλγικά στους επαρχιακούς δρόμους της Αμερικής, καθιστώντας τον δίσκο ιδανική συντροφιά για μακρινές διαδρομές στους δικούς μας «country» δρόμους…
