Σε αντίθεση με το εξώφυλλο του πυρετώδους ντεμπούτο album των Λονδρέζων Suede, στην περίπτωση των Teenagers η ανάγνωση είναι πιο απτή και ξεκάθαρη: δεν υπάρχει αμφισημία ως προς το φύλλο των εναγκαλιζόμενων, είναι ένα κορίτσι το οποίο προσφέρει τα κερασένια του χείλη στον φέρελπι νέο της γενιάς του Facebook που δράττεται της δροσερής ευκαιρίας! Όπως επίσης εκλείπει ο σκοτεινός ρομαντισμός, ο σπαραχτικός λυρισμός της στυλιζαρισμένης παρακμής που χαρακτήριζε το σύμπαν των Anderson/Butler, καθώς η καυλωμένη γαλλική τριανδρία των 20άρηδων slacker fashionistas Quentin, Michael και Dorian τιτλοφορεί τα new-wave τραγουδάκια τους ως “Starlett Johansson”, “French Kiss” ή ακόμα και “Fuck Nicole”. Αν τα ανωτέρω στη μουσικόφιλη σας συνείδηση ενυπάρχουν ως ένα ακόμα χονδροειδές αστείο της φάμπρικας του hype, παρακαλώ μείνετε για λίγο ακόμα μαζί μας.
Αρχής γενομένης από το πρώτο single “Homecoming”, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τη σαρδόνια εξιστόρηση του υπερατλαντικού κουτουπώματος ενός Βρετανού νεανία και μιας μαυρισμένης ψευδοπαρθένας Αμερικανίδας cheerleader, το είδος της οποίας λιμπίζεται διαχρονικά προβεβλημένο στέλεχος του παρόντος site! (σημείωση αρχισυντάκτη: έτσι και σε πιάσω…). Στίχοι όπως «I fucked my American cunt/I loved my English romance/It was a dirty dream came true/Just like I like it she’s got nice tits» και «don’t forget to send me a friend request», συνοδευόμενοι από α-λα-Simple Minds synths, εθιστικούς α-λα-Strokes κιθαρισμούς και μια ψυχρή, σχεδόν αδιάφορη «ερμηνεία» - όμοια με απαγγελία αλυτρωτικού ποιήματος σε εθνική εορτή από οχτάχρονο - δημιουργούν ένα γοητευτικό φασόν για τα επόμενα 11 tracks. Ο άτυπος πόλεμος των φύλων συνεχίζεται και στο “Love No”, με τη γυναικεία πλευρά να αναλαμβάνει τα ηνία της κρεβατομουρμούρας («Are you really going to eat that pepperoni pizza? It looks so greasy… For God’s sake, stop smoking. All. The. Time») και το boyfriend να αναρωτιέται έντρομος για τις προθέσεις της («This morning I woke up and I saw your angry face and now I’m just wondering, are you in love?»). Τόσο η εφηβική ελαφρότητα του “1979” των Ash, όσο και τα απλοϊκά synths των πρώιμων Duran Duran συνδράμουν στην χαριτωμενιά του “Starlett Johansson”, με την ψύχωση για την πιο χυμώδη ονείρωξη όλων των αρσενικών του πλανήτη να λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις στο πλημμυρισμένο από ορμόνες μυαλό των Γάλλων («you don’t believe in monogamy/I’m not jealous Scarlett will you marry me»).
Παρόλα αυτά, η αφοπλιστική ειλικρίνεια και το χιουμοράκι που διαθέτουν χέρι-χέρι με την ικανότητα τους να σκαρώνουν pop μελωδίες από το πουθενά και να αντλούν βιωματική έμπνευση, τους κρατάει στο αφρό του ενδιαφέροντος. Από το joie de vivre της τσογλαναρίας στο “Streets of Paris” έως το ταξίδι στον κεταμινούχο κόσμο του εφηβικού hangover με το “Fuck Nicole”, η αθυροστομία τους φέρνει στο μυαλό αντίστοιχες εκτροπές του His ‘N’ Hers των Pulp, άλλοτε επιτυχείς και οπιούχες όπως στο “French Kiss”(«French Kiss on your soft lips/ French Kiss, you will love this») και άλλοτε από αυτές που ακόμα και στη “Sunset Beach” αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια («She left with the sunlight/I cried until the moonlight/This teasing bitch has stole my night»).
Με λίγα λόγια, ξεχάστε Serge Gainsbourg, Air, Édith Piaf και οποιοδήποτε άλλο γαλλικό μουσικό συνειρμό σας έρχεται στο νου- οι Teenagers είναι βρετανοπρεπείς ως το κόκαλο, σε πρώτη ανάγνωση ανώριμοι και κυνικοί παρατηρητές. Διαβλέποντας όμως μέσα από αυτό το προσωπείο, οι ίδιοι (αυτο)σαρκάζουν την εγωκεντρική, ναρκισσιστική φράξια των σύγχρονών τους, ξορκίζοντας τη με λίγο χιούμορ και αρκετή pop. Μπορεί να μην αναφωνήσετε “Vive Le France!” μα θα χαρείτε ένα έστω και βραχύβιο sensation της τελευταίας σοδειάς.
