Υπάρχει μια ολόκληρη παραφιλολογία που ακολουθεί τους Βρετανούς Ben’s Brother και αυτή έχει να κάνει με το όνομα της μπάντας. Ο frontman, Jamie Hartman, ως δεύτερο παιδί, πάντοτε ένιωθε και γινόταν αντιληπτός ως «ο αδερφός του Ben». Θεωρώντας πως αυτό τον στιγμάτισε, αποφάσισε να ονομάσει έτσι το συγκρότημά του, που έκανε την εμφάνισή του μες στο 2007, με το album Beta Male Fairytales. Ακόμα και ο τίτλος του δίσκου (Παραμύθια του «Δεύτερου» Αρσενικού) είναι επηρεασμένος από αυτήν την κατάσταση.
Ακόμα και ως προς τον ήχο του group, όμως, το παράπονο του αδερφού του Ben είναι προφανές και εκδηλώνεται με μια σειρά ακουστικών κομματιών, όπου το πιάνο και η φυσαρμόνικα κρατάνε πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάποιος καλοπροαίρετος θα τα χαρακτήριζε ευαίσθητα, κάποιος κακοπροαίρετος γλυκανάλατα jamesblunt-ικά τραγουδάκια. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ενώ τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν την πεπατημένη της ακουστικής pop μπαλάντας, τόσο ως προς τη δομή όσο και ως προς την επιλογή των - ομολογουμένως υπεραπλουστευμένων - στίχων, υπάρχει κάτι που λειτουργεί σα δίχτυ ασφαλείας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ειλικρινή και ευαίσθητη ερμηνεία του Hartman, η οποία παραπέμπει περισσότερο σε αμερικανική folk και δίνει ζωή σε όλες τις συνθέσεις, από τις πιο αδιάφορες (“Find Me An Angel”) ως τις πιο καλοδουλεμένες (“Let Me Out”, “Home”, “God By Another Name”). Διαφαίνεται άμεσα ότι η μπάντα διαθέτει το ταλέντο να δημιουργεί εύκολες μελωδίες, με build-up, αυξανόμενη δηλαδή ένταση που καταφέρνει να εμπλέξει τον ακροατή συναισθηματικά, έστω κι αν αυτό γίνεται επιφανειακά και προσωρινά.
Συνολικά, το Beta Male Fairytales είναι ένα συμπαθητικό album με μερικές ενδιαφέρουσες εξάρσεις και καλές στιγμές. Το πιο ενθαρρυντικό, ωστόσο, για το μέλλον της μπάντας είναι ότι μες στο 2008, κυκλοφόρησε ένα νέο single, το “Stuttering”. Ένα εξαιρετικό κομμάτι που παραπέμπει σε 1990s feel-good pop και βρίσκεται σε πολύ ανώτερο επίπεδο από τα κομμάτια τα οποία περιέχονται στο εδώ ντεμπούτο της.
