Μια εικοσαετία αναζητήσεων κοντεύει να συμπληρωθεί για τους Αμερικανούς Earth του κιθαρίστα Dylan Carlson (επιστήθιου φίλου του Kurt Cobain), που, βουτηγμένοι στην ταξιδιάρικη ψυχεδέλεια και στους μακρόσυρτους jazz rock αυτοσχεδιασμούς των late 1960s/early 1970s, επιχείρησαν να δημιουργήσουν το δικό τους εναλλακτικό χαρμάνι ήχων κατά τη δεκαετία του 1990. Για αρκετούς fans και κριτικούς το πέτυχαν κατά την παραμονή τους στη Sub Pop - ιδιαίτερα με δουλειές όπως το Earth 2 - αλλά κατά την προσωπική μου άποψη σχεδόν ποτέ δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν τις όποιες φιλοδοξίες τους σε κάτι με ουσία.
Τα πράγματα όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει στο Bees Made Honey In The Lion’s Skull - στο οποίο παρασύρουν και τον Bill Frisell - αλλά από διάφορες απόψεις φαντάζουν ακόμα χειρότερα από ότι στο παρελθόν. «Από τη δύναμη, γλύκα. Από το σκοτάδι, φως. Οι μέλισσες φτιάχνουν μέλι στο κρανίο του λιονταριού» μας λένε οι ίδιοι Earth για το 14ο album του ογκώδους καταλόγου τους, τίποτα όμως το τόσο ποιητικό, δημιουργικό και ασυνήθιστο δεν συμβαίνει στις επτά οργανικές συνθέσεις της εν λόγω κυκλοφορίας. Αντίθετα, οι Earth εκδράμουν επί 54 λεπτά στη μονολιθικότητα και την ακατάσχετη φλυαρία, με υπερβολικά μεγάλες, ξεχειλωμένες συνθέσεις (“Omens And Portents pt. I: The Driver”, “Miami Morning Coming Down pt. II (Shine)”, “The Bees Made Honey In The Lion’s Skull”), οι οποίες διακρίνονται για την εμμονή τους στην τεχνική εντέλεια και για την πλήρη αδιαφορία τους για ό,τι ονομάζουμε έμπνευση και φαντασία. Οποιοδήποτε track και αν διαλέξετε, μοιάζει ως ελαφρά παραλλαγή των υπολοίπων - κάτι που ίσως για τον Dylan Carlson να συμβάλλει σε κάποιο concept, αλλά για τον ακροατή αποτελεί ένα εξοργιστικό δείγμα αδυναμίας επικοινωνίας μαζί του.
Τα έχει ξανακάνει αυτά τα λάθη ο Carlson, τα ίδια και τα ίδια, και σε δουλειές του παρελθόντος όπως το Phase 3: Thrones And Dominions ή το Pentastar: In The Style Of Demons. Έτσι κι εκεί, ασχολούταν με την κατασκευή κιθαριστικών riffs, σερβίροντάς μας ιδέες μισοτελειωμένες και ασκήσεις ύφους και τεχνικής δεξιότητας, αντί για συνθέσεις με αρχή, μέση, τέλος μα και λόγο ύπαρξης. Οπότε δεν έχει πλέον ούτε ένα ελαφρυντικό για τα όσα ακούμε στο Bees Made Honey In The Lion’s Skull - είναι απλώς ασυγχώρητος.
