Δέκα ολόκληρα χρόνια είχαν κυλήσει από την κυκλοφορία του ανέλπιστα συμπαθητικού Two Monkeys, στα οποία οι πατέρες του Oi! ήχου είχαν εμφανιστεί μονάχα σποραδικά και μόνο με live κυκλοφορίες. Οι τελευταίες έδειχναν πως, παρά τα χρόνια που περνούσαν, τα μαλλιά που αραίωναν και τις κοιλιές οι οποίες διογκώνονταν από τις μπίρες, οι Cock Sparrer είχαν ακόμα τη φλόγα. Αλλά το στούντιο και η έμπνευση έχει συχνά αποδειχθεί μια πολύ διαφορετική υπόθεση για τους βετεράνους, από τη live σκηνή.
Οι Cock Sparrer όμως το τόλμησαν τελικά το νέο στούντιο βήμα με το Here We Stand, έπαιξαν και δεν έχασαν. Δεν ξέρω αν κέρδισαν κιόλας, πάντως μια φορά τη φήμη τους τη δικαίωσαν και δεν την έσυραν στη λάσπη. Αν μάλιστα είχαν προτιμήσει να βγάλουν ένα μικρότερο σε διάρκεια album, με λιγότερα «γεμίσματα», θα είχαν πετύχει ακόμα περισσότερα. Το όνομα του Lars Frederiksen των Rancid στην παραγωγή συνέβαλλε ασφαλώς καταλυτικά, παρότι αρκετοί «παραδοσιακοί fans» μάλλον στράβωσαν με το τελικό αποτέλεσμα. Η αλήθεια πάντως είναι πως ο Frederiksen έδωσε έναν άλλον αέρα στους πενηντάρηδες Cock Sparrer, σεβόμενος απόλυτα το πνεύμα της μουσικής τους.
Σε επίπεδο τραγουδιών, οι Cock Sparrer αναμασούν απλώς τα κεκτημένα τους: καμία έκπληξη, τα ίδια και τα ίδια, οι γνωστές κιθάρες-φλογοβόλα, τα γνωστά επιθετικά φωνητικά, τα γνώριμα pub sing-a-long ρεφρέν και το ρεπερτόριο που στιχουργικά ποντάρει σε εικόνες από τη ζωή της εργατικής τάξης στη Βρετανία. Όλα αυτά τα έχουμε, βέβαια, ξανακούσει. Έχει όμως μια σημασία, για τους fans έστω, το ότι οι Cock Sparrer μας τα ξανασερβίρουν με κέφι και με ορμή. Το single “Did You Have A Nice Life Without Me?”, το οποίο πολυσυζήτηθηκε στους κύκλους των οπαδών τους, δεν ήταν κάτι το αξιοσημείωτο, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για στιγμές όπως το “Better Than This”, που ρέει σαν φουσκωμένος από τα νερά της βροχής χείμαρρος, για το “Spirit Of ’76” - αυτή την άγρια γιορτή των δικών τους ηχητικών και πολιτισμικών καταβολών - ή για το “Sussed”, όπου, έστω για ένα τρίλεπτο, η μπάντα ξαναβρίσκει κάτι από τη σαρωτική ενέργεια της νεότητάς της. Ακόμα και το “Last Orders” - μία από εκείνες τις χονδροειδείς ιστορίες μπιροποσίας και ζωής στις παρυφές της νομιμότητας που τόσο αρέσει στο group να διηγείται - είναι δοσμένο τόσο αφοπλιστικά και ακομπλεξάριστα, ώστε σε κερδίζει.
Όχι κι άσχημος, λοιπόν, ο απολογισμός... Εφάμιλλοι των Dropkick Murphys σίγουρα δεν γίνονται με το Here We Stand, αλλά τις συνομήλικές τους Oi! μπάντες τις βάζουν κάτω με άνεση.
