Σα να μεγάλωσε η Alicia Keys στο As I Am και άφησε κατά μέρος τις πολλές-πολλές γλύκες. Θεματολογία μεν αναμενόμενη, με τον ερωτικό συναισθηματισμό να κυριαρχεί, αλλά κάτι έχει αλλάξει αυτή τη φορά, τόσο ερμηνευτικά, όσο και ενορχηστρωτικά. Από την εισαγωγή κιόλας, η Keys, πιο αυστηρή πιο, πιο κοφτή, δίνει την εικόνα μίας γυναίκας σίγουρης για τον εαυτό της και για την μουσική της. Τραγούδια όπως π.χ. το “No One” δίνουν μια νέα, δυναμικότερη ερμηνευτική οπτική στη μέχρι τώρα «bittersweet» Alicia.
Πέρα όμως από αυτή την αλλαγή προς το θετικό…αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί με εξαίρεση το ιδιοφυές “Like You’ll Never See Me Again”, ο δίσκος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι ξεχειλίζει από υπερβολή - ειδικά στο ενορχηστρωτικό κομμάτι. Καλλιτέχνες όπως η Alicia Keys δείχνουν τη δύναμη τους μέσα από λιτές μελωδίες και όχι από wannabe R ‘n’ B σουξέ. Είναι κρίμα η στιβαρότητα της φωνής, που επέδειξε εδώ, αλλά και οι συμπαθητικές γενικά μελωδίες να μην συμβαδίζουν με το ενορχηστρωτικό κομμάτι.
Αυτή η φλυαρία θυμίζει λίγο από pop παραγωγές του συρμού, χωρίς σαφή οπτική και άποψη. Εξού και τα δύο αστεράκια. Πιο πολύ γιατί μια καλλιτέχνης με την εμπειρία και τις δυνατότητες της Alicia Keys δεν μπορεί να υποπίπτει σε τέτοια μουσικά σφάλματα. Αναμένω ήδη με αγωνία τον επόμενο δίσκο, ελπίζοντας πως θα είναι ακόμη πιο σκοτεινός, αλλά πιο στιβαρός μελωδικά. Και σε εκείνη την περίπτωση ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για τον δίσκο της χρονιάς - και όχι για μία απλή μετριότητα, όπως το As I Am.
