Υπάρχουν Αφρικανοί καλλιτέχνες που επιλέγουν να κατακτήσουν την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, ενσωματώνοντας δυτικά στοιχεία στη μουσική τους, και εκείνοι που πασχίζουν να περισώσουν από τη λήθη την παράδοση της χώρας τους, με ακρίβεια και συνέπεια. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και ο Σενεγαλέζος κιθαρίστας Habib Koité, ο οποίος ανήκει σε οικογένεια griots (κάτι σαν αοιδοί θρησκευτικών τελετών, πλανόδιοι επωδοί) από το Μάλι. Η πολυμελής οικογένεια και οι παππούδες μουσικοί εμφύσησαν στον νεαρό Habib την αγάπη και τον σεβασμό στις μουσικές κουλτούρες, μα και την ενασχόληση με τα παραδοσιακά όργανα της χώρας και της ομάδας των griot. Το 1988 συγκρότησε το σχήμα των Bamada (παρατσούκλι για τους κατοίκους της Bamako, μεταφράζεται κατά προσέγγιση ως «στο στόμα του κροκόδειλου»), που προσέγγιζε πολλά διαφορετικά είδη ήχων, ρυθμών και οργάνων προκειμένου να αναδείξει το παν-μαλινέζικο χαρακτήρα της μουσικής του, γνωστό ως «danssa doso» (ένωση δύο κλασικών παραδοσιακών ρυθμών Σενεγάλης και Μάλι). Η δισκογραφική του παρουσία μετράει 13 χρόνια με πολλά βραβεία (Muso Ko/1995, Ma Ya/1998, Baro/2001, Fôly/2003, Afriki/2007), συμμετοχές σε Διεθνή Φεστιβάλ και περιοδείες ανά τον κόσμο (το βασικό κλειδί της διεθνούς φήμης του), ενώ έχει συνεργαστεί επί σκηνής με αξιόλογα ονόματα όπως Toumani Diabaté, Eric Bibb, Oumou Sangare και Art Ensemble Of Chicago.
Το τελευταίο album του Afriki εστιάζει για άλλη μια φορά στην ποικιλία των μουσικών στυλ του Μάλι και ο Habib Koité ξεδιπλώνει με μαεστρία τη μοναδική τεχνική του στη κιθάρα, η οποία μοιάζει με το παίξιμο του παραδοσιακού οργάνου «kamala n’goni» (κάπως σαν πεντατονική σκάλα με ανοιχτές χορδές). Όσοι αναμένουν τα κλασικά αφρικάνικα στοιχεία, όπως ξέφρενα κρουστά, afro beat ρυθμούς ή μεγάλης διάρκειας κομμάτια θα απογοητευτούν. Ο ήχος του Afriki είναι απαλός, κρυστάλλινος και μελωδικός, κι αυτό οφείλεται στα όργανα που συνοδεύουν τον καλλιτέχνη - δηλαδή n’goni (έγχορδη άρπα σαν κόρα) και balafon (ξυλόφωνο). Για πρώτη δε φορά σε δίσκο του Koité χρησιμοποιούνται γυναικεία φωνητικά, που προσδίδουν άλλο χρώμα στην τονικότητα των συνθέσεων. Υπάρχουν κομμάτια με περίπλοκες, ενίοτε και «ψυχεδελικές» ενορχηστρώσεις, αφρικανικού πάντα groovy τύπου όπως “ Barra” και “Massaké”, ενώ οι συνθέσεις των “Titali” και “Fimani” θα θυμήσουν σε πολλούς ανάλογες του Bill Frisell. Aκουστικές, χαλαρές μπαλάντες προτάσσουν ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, είτε μιλούν για την απώλεια φυσικών πόρων στο Μάλι - “Namania” - είτε για τη δι-ηπειρωτική ένωση - “Afriki”. Το ιδιαίτερο ηχόχρωμα του Habib και της μπάντας του διακρίνεται εκτός από το πλούτο της μαλινέζικης παράδοσης, και από στοιχεία-επιρροές των blues, folk και τεχνικές παιξίματος της κιθάρας, οι οποίες παραπέμπουν σε ανάλογες της Ισπανίας και της Βόρειας Αμερικής.
Oι Habib Koité & The Bamada μάς χαρίζουν ένα διαφορετικό αεράκι Αφρικής μέσα σε αυτό το αχανές πολύτιμο φυτώριο ήχων και πολιτισμών. Τα έγχορδα, οι φωνές και τα κρουστά στήνουν έναν παναφρικανικό χορό, ένα τραγούδι ερωτοαπόκρισης και μας καλούν να συμμετέχουμε. Εξάλλου, ανέκαθεν η καλή μουσική δεν είχε σύνορα, σημαίες, χρώματα.
