Δέκα χρόνια μετά το “Baby One More Time”, η όμορφη λολίτα που πρωταγωνιστούσε στα φωνητικά και στο βιντεοκλίπ τα έχει πια κάνει όλα: πούλησε 83.000.000 δίσκους παγκοσμίως (όντας η 8η πιο επιτυχημένη τραγουδίστρια όλων των εποχών στην πατρίδα της Αμερική), έπαιξε σε κινηματογράφο και τηλεόραση, έγραψε δύο βιβλία, συνεργάστηκε με τη Madonna -με την οποία αντάλλαξε και ένα αξέχαστο και πολυσυζητημένο φιλί στο στόμα- παντρεύτηκε, απόκτησε δύο παιδιά και χώρισε. Αν τα είχα κάνει εγώ όλα αυτά ως τα 26 μου, θα είχα στα σίγουρα περισσότερα ψυχολογικά από όσα εμφανίζει να έχει στην παρούσα φάση η Britney.
Κάτι όμως χάθηκε στη διαδρομή, βουλιαγμένο μέσα σε μια γκλάμορους κουτσομπολίστικη επικαιρότητα, από τη μία, και μέσα στην (παραδοσιακή) δυσπιστία των ροκάδων και των «εναλλακτικών» για οτιδήποτε γνωρίζει mainstream επιτυχία και καθιερώνεται χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μοχλό του συστήματος, από την άλλη. Χάθηκε το ότι η Britney άρχισε, από ένα σημείο και έπειτα, να βγάζει μουσική με περισσότερες αξιώσεις από τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα -τα οποία ήταν όσο τραγικά θυμόμαστε όλοι όσοι κάναμε τον κόπο να ακούσουμε πέρα από τα “Baby One More Time” και “Oops...I Did It Again”. Madonna δεν έγινε βέβαια, ούτε καν Kylie, αλλά η mainstream χορευτική της ποπ, με τα όλο και πιο έντονα R’n’B στοιχεία, έκανε την έκπληξη στα '00s ανεβαίνοντας στην Α΄ Εθνική και πετυχαίνοντας, εύκολα ή δύσκολα, να μην ξανα-υποβιβαστεί. Αρχής γενομένης με το “Ι’m A Slave 4 U” και τη συνεργασία της με τους Neptunes (2001).
Οι Neptunes κάνουν την εμφάνισή τους και εδώ, συνεισφέροντας ωστόσο το χειρότερο τραγούδι (“Why Should I Be Sad?”) σε μια δουλειά που, κατά τα άλλα, όχι μόνο κινείται στην παραπάνω γραμμή, αλλά πετυχαίνει συνάμα να είναι ό,τι πιο φιλόδοξο και συγκροτημένο έχει παρουσιάσει ως σήμερα η Britney -σημειώστε ότι ακόμα και στο Pitchfork γράφτηκαν καλά λόγια. Το «παρουσιάσει», βέβαια, είναι σχετικό, μιας και κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσο αναμίχθηκε η ίδια σε ό,τι ακούμε σε τούτο το έκτο της άλμπουμ, με δεδομένο το πλήθος των παραγωγών, συνθετών, στιχουργών και ενορχηστρωτών οι οποίοι παρελαύνουν στα credits. Ίσως τελικά να μη μπορεί να πιστωθεί παρά με τη συνεισφορά της περιορισμένης και λιγάκι τσιριχτής, μα οπωσδήποτε αναγνωρίσιμης, φωνούλας της με τη χαρακτηριστική «νότια» προφορά -μισό λεπτό όμως, ξεχνάτε ότι το ίδιο ακριβώς έκανε στα mid-1990s και η Kylie, την οποία όλοι τώρα παραδέχονται;
Όπως και να έχει, το Blackout της Britney Spears στέκει ως δείγμα καλής σύγχρονης ποπ, αλλά ως κι ένα από τα καλύτερα mainstream άλμπουμ της τρέχουσας δεκαετίας. Τα singles “Gimme More” και “Piece Of Me” είναι dancy, catchy & sexy διαμαντάκια με «μαύρο» άρωμα και R'n'B διαθέσεις, το σεξουλιάρικο “Get Naked (I Got A Plan)” «αλατίζει» τη mainstream κουλτούρα έχοντας κάτι από τη (χαμένη) λαγνεία του Prince, το “Freakshow” σε φέρνει σε αμηχανία με το σκοτάδι που υφέρπει απειλητικά πίσω από τα έξυπνα ενορχηστρωτικά του επίπεδα, ενώ συνθέσεις όπως το “Radar”, το “Perfect Lover”, το “Heaven On Earth” ή το “Toy Soldier” διακρίνονται για μια girly pop αισθητική, η οποία τέμνει σχεδόν ιδανικά το μαζικό με το ουσιαστικό. Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν δίσκο της Britney Spears. Εσείς ακόμα να ξεφορτωθείτε τα αντι-ποπ κόμπλεξ σας;
