Όταν πρωτοέβαλα να ακούσω το νέο cd των Brian Jonestown Massacre στο cd player μου, νόμιζα ότι είχαν χαλάσει τα ηχεία. Δεν υπάρχουν πρίμα. Η ηχογράφηση είναι σαν να έγινε με κινητό τηλέφωνο μέσα σε στούντιο. Αν θεωρούν αυτόν τον ήχο άποψη, τότε θα πρέπει να κάψω όλα τα cd μου και να αρχίσω να ακούω μόνο Brian Jonestown Massacre. Μετά από αρκετά ακούσματα, κατέληξα ότι η μπάντα του Anton Newcombe θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι Black Rebel Motorcycle Club, αν οι τελευταίοι έγραφαν τους δίσκους τους σε δημόσιες τουαλέτες, σε ένα take…
Ακούγοντας, λοιπόν, το My Bloody Underground το πρώτο που αναρωτιέσαι είναι τι είναι experimental και avant-garde χωρίς να θίγει τα όρια του θορύβου, και ποια είναι τα όρια της φόρμας και της αρμονίας, σε μια μουσική η οποία πειραματίζεται με τα δικά μας όρια. Εγώ, λοιπόν, δεν μπόρεσα να συλλάβω τις προθέσεις των Brian Jonestown Massacre στο νέο αυτό album. Και δεν μπόρεσα να καταλάβω ούτε την avant-garde σύλληψή του, γιατί ακριβώς ο ήχος, σαν αποτέλεσμα, ήταν κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο για το αυτί μου. Δεν αμφισβητώ τους Brian Jonestown Massacre και όσους θέλουν να αυτοαποκαλούνται σκληροπυρηνικοί avant-garde μουσικοί, αλλά δεν μπορώ να ταυτίσω την ανατρεπτική διάθεση του εν λόγω κινήματος, με την απόλυτη ακουστική αναρχία. Ειδικά, όταν στο χώρο της avant-garde νέο-ψυχεδέλειας υπάρχουν ονόματα όπως οι Beta Band ή οι Six Finger Satellite.
Στο Μy Bloody Underground, o Νewcombe και η παρέα του έχουν ξεφύγει από τα μονοπάτια του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και απλά φλυαρούν ακατάπαυστα. Κομμάτια όπως το “Bring Me The Head Of Paul McCartney On Heather’s Mill Wooden Peg” και το “Who Fucking Pissed In My Well?” μοιάζουν να υπόσχονται κάτι το οποίο μένει ανεκπλήρωτο μέχρι το τέλος του δίσκου. Ασυγχρόνιστα και ξεκούρδιστα όργανα, ενώ ο ρυθμός εναλλάσεται επιτηδευμένα και εκνευριστικά κατά τη διάρκεια των κομματιών. Άθλια παραγωγή, που συναντάμε ακόμα και σε προβάδικο της πλάκας - και όλα αυτά προς μίμηση μιας μοντέρνας σύλληψης του garage-rock. Είναι πραγματικά κρίμα που χαντακώνουν μερικές καλές ιδέες, οι οποίες θα μπορούσαν να μας δώσουν τραγούδια στο ύφος των Joy Division και των Radiohead. Το αποτέλεσμα είναι πολύ λίγο για μια μπάντα που υπάρχει από το 1990…
