Παρ’ όλο που οι Atreyu δεν μας είχαν δώσει δείγματα μουσικής ιδιοφυΐας με τα προηγούμενα albums τους, ήταν μια αρκετά υπολογίσιμη σταθερά στον χώρο του σκληρού κιθαριστικού ήχου τα τελευταία χρόνια. Μετά από ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο, οι Atreyu κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους The Curse πίσω στο 2004, όπου και κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετά βλέμματα πάνω τους με τον νεανικό και καθ’ όλα εκρηκτικό ήχο τους.
Αναμειγνύοντας τα hardcore στοιχεία με τη metal καταγωγή τους, οι Atreyu ουσιαστικά παίξανε τη μουσική των Suicidal Tendencies επηρεασμένη και σαφώς προσαρμοσμένη στην εποχή του ακροατηρίου τους. Metalcore λοιπόν, για την γενιά των 00s, μπολιασμένο με μελωδικά emo φωνητικά για να ακολουθούν και τα μουσικά trends της εποχής. Το μουσικό αποτέλεσμα των τριών albums που είχαν κυκλοφορήσει κυμαινόταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο για τον συγκεκριμένο ήχο, χωρίς βέβαια κανείς να έχει και απαιτήσεις μουσικής καινοτομίας από αυτούς. Είχαν επιλέξει ένα στιλ ήχου το οποίο υπηρετούσαν με συνέπεια και αφοσίωση. Τί τους έπιασε λοιπόν και αποφάσισαν να κάνουν το μεγάλο «άνοιγμα» στον ήχο τους με το Lead Sails Paper Anchor; Μα φυσικά η μετακίνησή τους από τις «αγκάλες» τις ανεξάρτητης Victory σε πολυεθνική εταιρία. Αρκετά παλαιά ιστορία αυτή θα μου πείτε με πολλά ποιοτικά συγκροτήματα να νοθεύουνε τον ήχο τους προκειμένου να ταιριάξουν στα πλαίσια μιας πιο «σοβαρής» εταιρίας. Άλλες φορές πετυχαίνει και άλλες πάλι τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά. Δυστυχώς για τους Atreyu, ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
Το Lead Sails Paper Anchor, το τέταρτο κατά σειρά album τους, προσπαθεί να συνδυάσει όλα τα μουσικά είδη που οι Atreyu προφανώς αγαπούν, αλλά δυστυχώς δεν σημειώνει επιτυχία παρά σε ελάχιστα από αυτά. Φωτεινές εξαιρέσεις όπως τα “Becoming The Bull” και “Blow”, δυστυχώς δεν καταφέρνουν να διασώσουν τον δίσκο από τη γενικότερη μετριότητα του και παραμένουν απλά ως κάποια μεμονωμένα καλά κομμάτια σε έναν κατά τα άλλα αδιάφορο δίσκο. «Νερωμένες» κιθάρες, γλυκανάλατα φωνητικά, καθώς και σκιές από 1980s hair metal (ναι, ναι, καλά διαβάσατε) σίγουρα είναι τα τελευταία πράγματα που θα περιμέναμε να ακούσουμε στην τελευταία δουλειά ενός από τα πιο γνωστά ονόματα του σκληρού κιθαριστικού ήχου αυτή τη στιγμή στην Αμερική. Και όμως, αυτά είναι τα συστατικά τα οποία θα πρέπει να περιμένετε να συναντήσετε εδώ.
Το κακό, λοιπόν, με το τελευταίο πόνημα των Atreyu δεν είναι ότι τα κομμάτια του δίσκου είναι κακογραμμένα. Αντιθέτως, μπορεί κανείς να βρει ενδιαφέρουσες ιδέες καθ’ όλη τη διάρκεια του album. Στο σύνολό τους όμως τα κομμάτια ηχούν ανέμπνευστα, συμβιβασμένα και πάνω απ’ όλα συμβατικά. Έτσι βγαίνει σχεδόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι μέρες που οι Atreyu κονταροχτυπιούνταν με τους Killswitch Engage για τον τίτλο του καλύτερου metalcore συγκροτήματος φαίνονται να έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί...
