Αυτή κι αν είναι παλιά καραβάνα των gospel και blues τραγουδιών. Από τις μέρες που το οικογενειακό σχήμα Staple Singers, υπό την καθοδήγηση του πατέρα Roebuck Staples, γνώριζε μεγάλη επιτυχία ηχογραφώντας στη Stax το ένα εξαιρετικό τραγούδι μετά το άλλο, η Mavis Staples έδειχνε ότι θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες μαύρες φωνές της Αμερικής.
Σήμερα, στα 67 της χρόνια, επιστρέφει στις ρίζες της, στις μέρες που τραγουδούσε στο πλάι του Martin Luther King για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό το φανερώνει με το που ανοίγεις τις σημειώσεις του δίσκου. Η δισέλιδη φωτογραφία του μπαμπά Staples να χαιρετά τον “I Have A Dream” προαναφερθέν βασιλιά και τα κείμενα της ιδίας, αλλά και του Representative John Lewis (ένας από τους ηγέτες του τότε κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και υποστηρικτής του Obama σήμερα), υπάρχουν εδώ για του λόγου το αληθές. Όπως γράφει λοιπόν η ίδια, ο δίσκος έγινε γιατί ακόμα παρατηρεί κοινωνικές ανισότητες στον κόσμο. Και μιας και τότε έπαιρναν δύναμη από την εκκλησία για να αλλάξουν τον κόσμο, προτείνει το ίδιο και τώρα. No comment. Jesus!
Στα μουσικά τώρα. Η Staples διαλέγει τον Ry Cooder (ή το αντίθετο;) να αναλάβει την παραγωγή, τις κιθάρες (slide ή μη) και μαζί του πειράζει αρκετά παραδοσιακά τραγούδια του Νότου, κάποια άλλα από bluesmen της εποχής (π.χ. J.B. Lenoir), ενώ μαζί υπογράφουν και δύο τραγούδια της ίδιας περίπου αισθητικής. Η βάση λοιπόν είναι τα blues, πάντα με το σιγοντάρισμα gospel φωνών, είτε από τους γνωστούς Ladysmith Black Mambazo, είτε από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Η κλασική κιθάρα του Cooder αναλαμβάνει τον μελωδικό ρόλο, ενώ στην παραγωγή τονίζονται τα σύγχρονα στοιχεία του δίσκου, που είναι τα κρουστά των Joachim Cooder (ο υιός) και του εξαίρετου Jim Keltner, που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίον ο Joachim ασχολήθηκε με τα drums. Εξαρχής λοιπόν, το να ακούσεις σε άλλη μια εκτέλεση το “We Shall Not Be Moved” ή το “Jesus Is On The Main Line” είναι προφανώς αδιάφορο. Εκτός κι αν έχεις ζήσει την Αμερική στα sixties ή κάνεις διδακτορικό για το θέμα ή έχεις ένα ταλέντο να απομονώνεις το περιβάλλον και τους στίχους της μουσικής σου και δεν σε πειράζει τίποτα.
Προσπαθώντας βέβαια να είμαι όσο πιο τίμια γίνεται, η διασκευή τους στο επίσης παραδοσιακό “Turn Me Around” παραδίδεται εδώ με νεύρο, και το μαντολίνο του Cooder του δίνει μια πιο γλυκιά γεύση. Ισάξιο είναι και ένα από τα καινούργια τραγούδια, το “My Own Eyes”, που λέει μια ωραία ιστορία για την σύλληψη του μακαρίτη πλέον πατέρα της Staples.
Όπως και να έχει, δεν μου κάνει καμία εντύπωση που ο συγκεκριμένος δίσκος κατέληξε στα 50 καλύτερα του 2007 σύμφωνα με το Rolling Stone ή που τον γούσταραν με τρέλα οπαδοί της μαύρης μουσικής. Τηρεί τα στάνταρ και των δύο, ενώ αν αγαπάτε το gospel μπορεί και να ξετρελαθείτε.
