Δεν ξέρω πόσες φορές μπορεί να έχω ακούσει τη φυσαρμόνικα του μεγάλου Neil Young να φτιάχνει ατμόσφαιρα για να ακολουθήσει ένα τόσο όμορφο ερωτικό τραγούδι σε παλιομοδίτικους country (και όχι country-pop, country-rock, urban cowboy ή άλλες εκμοντερνισμένες αηδίες πασπαλισμένες με μπάντζο) ρυθμούς όπως το “Beautiful Bluebird” - εναρκτήριο track του νέου album του Chrome Dreams II. Όμως πάντοτε - μα πάντοτε - ο στόχος επιτυγχάνεται και τα αυτιά μου τεντώνονται μαγεμένα. Όπως και έγινε, για μια ακόμα φορά.
Το II απαιτεί, βέβαια, κάποιες εξηγήσεις. Πότε βγήκε το Chrome Dreams I και δεν το πήραμε χαμπάρι; Δεν βγήκε ποτέ, είναι η σωστή απάντηση. Επρόκειτο να βγει το 1977, τότε που έβγαλε τελικά το American Stars ‘N’ Bars. Αλλά για λόγους οι οποίοι ποτέ δεν φωτίστηκαν πλήρως, ο Young το μετάνιωσε και το έκανε πέρα. Το υλικό του βέβαια δεν χάθηκε - ένα μεγάλο μέρος εκείνων των τραγουδιών (λ.χ. το “Too Far Gone” ή το “Like A Hurricane”) χρησιμοποιήθηκε σε κατοπινές δουλειές, είτε ως είχε, είτε επανηχογραφημένο με τροποποιήσεις. Ηχητικά πάντως το νέο Chrome Dreams II μοιάζει περισσότερο ως sequel του Freedom (1989), παρά σχετίζεται με τον ήχο του Young στο δεύτερο μισό των 1970s. Και, ξέρετε, πρόκειται για ένα διαβολεμένα καλό sequel, ένα, για την ακρίβεια, από τα πιο συγκροτημένα και ενδιαφέροντα albums που έχει βγάλει ο Καναδός τραγουδοποιός στην ύστερή του φάση - αισθητά ανώτερο της τελευταίας στούντιο κατάθεσής του Living With War.
Εντάξει, το Chrome Dreams II επαναλαμβάνει πράγματα τα οποία όντως τα έχουμε ξανακούσει, πράγματα που συγκροτούν την οικεία και για πολλούς δεινοσαυρική πλέον rock σχολή του Καναδού τραγουδοποιού - αυτά για όσους από εσάς εμμένουν στις φόρμες, στις ταμπέλες, στις περιγραφές. Γιατί υπάρχει και το περιεχόμενο, υπάρχει η ψυχή, υπάρχει η από καρδιάς κατάθεση, τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που ανέκαθεν καθιστούσαν κάτι σημαντικό, ασχέτως των εκφραστικών μέσων του και της επικαιρότητας των τελευταίων. Και σε αυτά το Chrome Dreams II παίρνει άριστα δέκα.
Στο Chrome Dreams, πέραν του πανέμορφου “Beautiful Bluebird” στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω, θα βρείτε επιτέλους μια στούντιο εκδοχή του υπέροχου “Ordinary People” και θα καταλάβετε γιατί, παρά την ογκώδη του χρονική διάρκεια (18 λεπτά και 12 δεύτερα), υπήρξε περιζήτητο στα bootlegs του Young από το 1988 που το πρωτοηχογράφησε με τους Bluenotes και έπειτα. Θα βρείτε επίσης γλυκύτατες folk μπαλάντες, από εκείνες που κάνουν τα μοναχικά βράδια λιγότερο μοναχικά σαν το “Boxcar”, το “Ever After” ή το “Shining Light”, όπως θα βρείτε και τραγούδια κουρασμένα, με σαφώς λιγότερη βαρύτητα, σαν το “Believer” ή το “Dirty Old Man”. Φευ, αν δεν υπήρχαν κι αυτά θα συνέβαινε το αφύσικο, να ξαναφτάσει δηλαδή ο Young στα εξήντα-βάλε του πολύ κοντά στο αριστουργηματικό επίπεδο των albums που τον καθιέρωσαν. Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έτσι;
