Οι White Magic είναι ένα σχήμα από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η’ καλύτερα, οι White Magic είναι το όχημα που διευκολύνει την πορεία της Mira Billotte και της ιδιαίτερα εντυπωσιακής φωνής της. Τους είχαμε πρωτοπαρουσιάσει στις αρχές της περασμένης χρονιάς εξαιτίας του πολύ καλού πρώτου δίσκου τους. Τότε λέγαμε ότι μάλλον αδικήθηκαν από την εταιρία τους, αφού το έριξαν στην αγορά την ίδια εποχή με το ‘Ys’ της Joanna Newsom και κανείς δεν ασχολήθηκε με το πόσο καλό ήταν τελικά το ‘Dat Rosa Mel Apibus’. Δεκτά τα παραπονά σας για τον τραγικό τίτλο αλλά psychedelic folk είναι, περιμένατε κάτι καλύτερο; Που να βλέπετε και την συσκευασία. Στα όρια του ενοχλητικού. Το περιεχόμενο όμως ήταν καλό και η φωνή της Bilotte αλώνιζε.
Σε αυτό το EP (κυκλοφόρησε στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη) όμως τα πράγματα –δυστυχώς- είναι αντιστρόφως ανάλογα. Φυσιολογικός τίτλος, φυσιολογικό και το artwork και το περιεχόμενο κινείται στην μετριότητα. Τι κι αν ο φοβερός Jim White (Dirty Three) από guest star φαίνεται να είναι πλέον ο drummer της μπάντας; Στα 4 τραγούδια που περιέχονται εδώ οι White Magic παίζουν με την εκφραστικότητα της Billotte. Δηλαδή, αφού αυτή κάνει κουμάντο εδώ, η Billotte παίζει με τον εαυτό της.
Ευτυχώς στο ‘Very Late’ η αυταρέσκεια της μαζεύεται λιγάκι (μην λέτε σε τραγουδίστριες ότι θυμίζουν την Grace Slick και την Nico. Τις μπερδεύετε) και το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό κι ας μην προεξέχει το πιάνο που είναι το δεύτερο σήμα κατατεθέν της μπάντας. Στα υπόλοιπα τραγούδια παλεύεις να κρατήσεις στιγμές. Το εναρκτήριο ‘Shine On Heaven’ ίσως να μπορέσει να σε ξεγελάσει για την ποιότητα του. Ο White στο βάθος (ως συνήθως) ζωγραφίζει (επίσης ως συνήθως), ακολουθεί μια ωραία μελώδια στο πιάνο και κάτι διακριτικές νότες από την κιθάρα αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να βρεθούν πουθενά. Κάπως έτσι ακούγονται και τα εναπομείναντα ‘Poor Harold’ και ‘Winds’.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό το EP ήταν απλά μια παρασπονδία και θα επιστρέψουν με κάτι πιο ουσιαστικό.
