Το Food είναι το ντεμπούτο album που θα δικαιώσει όσους περίμεναν κάτι το ενδιαφέρον από τούτους τους Λονδρέζους ακούγοντας το περσινό Polypnol EP τους. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια συγκροτημένη δουλειά γεμάτη βρώμικο rock ‘n’ roll, με punk/alternative ψυχή και γκαζωμένες α-λα-Mötorhead διαθέσεις, που, αν μη τι άλλο, αφήνει κάμποσες υποσχέσεις για το μέλλον - έστω και αν δεν εκπλήρωσε το όραμα του ηγέτη τους Chris Glithero (φωνητικά - μπάσο) να φτιάξει το «βαρύτερο και πιο ετερόκλητο pop album στον κόσμο».
Στο Food οι Zico Chain ανοίγουν τους ενισχυτές τους, βάζουν όλον τον ενθουσιασμό τους και ξεκινούν γκαζωμένοι να κατακτήσουν το μουσικό Έβερεστ their way. Το πολύ γκάζι βέβαια δεν τους βγαίνει πάντοτε σε καλό, γιατί κάπου στη διαδρομή μένουν από βενζίνη: έχουν ακόμα να μάθουν ότι στα παραπάνω υλικά χρειάζονται να προστεθούν και πράγματα που στην παρούσα φάση της καριέρας τους μάλλον θα σνομπάρουν. Κάμποσες φορές δηλαδή κατά τη διάρκεια του album εκτιμάς μεν την ενέργειά τους, δεν μπορείς όμως να μην παρατηρήσεις ότι υπηρετεί εμπνεύσεις μάλλον περιορισμένες σε ορίζοντα, με μια έντονη τάση να μηρυκάζουν τα ίδια και τα ίδια (“Preach”, “Your Favorite Client”).
Ακριβώς όμως επειδή αυτό είναι το πλαίσιο δημιουργίας του Food, θαυμάζεις που μέσα σε τόσο αυθορμητισμό και σε τόσο εμφανή έλλειψη πλάνου ο Glithero μπόρεσε να γράψει τρεις κομματάρες (“All Eyes On Me”, “Food”, “Junk”), οι οποίες στέκουν σε αισθητά ανώτερο επίπεδο από οτιδήποτε άλλο μέσα εδώ - άσχετα αν τελικά το τραγούδι που προβάλλεται περισσότερο είναι το απλώς συμπαθές “Where Would You Rather Be?”. Φαντάσου δηλαδή να κάτσει να κατεργάσει κιόλας αυτό το αδάμαστο και ατίθασο νεανικό ταλέντο τι μπορεί να βγει...
