Οι Voodoo Glow Skulls ξεπήδησαν κάπου στα τέλη των 1980s από την ισπανόφωνη California, ως μια τυπική hardcore punk μπάντα υπό την ηγεσία των αδερφών Casillas (Frank στα φωνητικά, Eddie στην κιθάρα, Jorge στο μπάσο). Με το που εμπλούτισαν όμως τον ήχο τους με τρομπόνια, τρομπέτες και σαξόφωνα εξελίχθηκαν σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες underground ιστορίες της σκηνής που στις ΗΠΑ λέγεται ska-core, αποτελώντας, στην ουσία (για να μη μπλέκουμε με τις ταμπέλες), ένα από τα παρακλάδια της τρίτης αναβίωσης του ska-punk ήχου.
Η εξέλιξη βέβαια υπήρξε αργή και όποιος έχει τύχει να ακούσει τις πρώτες δουλειές των Voodoo Glow Skulls στην Epitaph σίγουρα θυμάται πόσο πρωτόγονα και άτεχνα ήταν εκείνα τα βήματα. Στα ’00s όμως, από όταν περίπου απόκτησαν στέγη στη Victory Records, έδειξαν πως είχαν πια αποκτήσει την απαιτούμενη εμπειρία ώστε να δέσουν το μείγμα που επιχειρούσαν, καταθέτοντας και άλλα πράγματα πέραν του ενθουσιασμού τους. Κάπως έτσι έφτασαν στο πιο ενδιαφέρον ως σήμερα album τους, το προ τριετίας Adicción, Tradición, Revolución, τα βήματα του οποίου ακολουθεί κατά πόδας η νέα τους δουλειά Southern California Street Music.
Εδώ οι Voodoo Glow Skulls εγκαταλείπουν τα δίγλωσσα φωνητικά, τραγουδώντας εξ’ ολοκλήρου στα Αγγλικά, και επικεντρώνουν σε δυναμικές ηλεκτρικές συνθέσεις διανθισμένες με πνευστά και στίχους με πολιτικο-κοινωνικές αιχμές, που, ενώ μιλάνε για πολυσυζητημένα θέματα (κυβέρνηση Μπους και τα λοιπά), αποφεύγουν, προς τιμήν τους, τα συνήθη κλισέ. Το album διαθέτει τρέλα, ενέργεια και ροή, έχοντας να επιδείξει και αρκετά highlights στη διαδρομή - σαν το εναρκτήριο “Exorcism”, το “Fire In The Dancehall” ή το αφιερωμένο στη γενέτειρά τους “While My City Sleeps”. Ενώ όμως είναι μια χαρά ως σύνολο, κάπου υστερεί σε φαντασία και σε δημιουργική δύναμη σε σύγκριση με το Adicción, Tradición, Revolución, αισθητά ευρισκόμενο ένα σκαλί παρακάτω από το τελευταίο.
