Το ότι ο Alan Vega εξακολουθεί να βγάζει δίσκους είναι πάντα ένα καλοδεχούμενο γεγονός για μια μικρή (καλώς ή κακώς) ομάδα ανθρώπων.
Μέσα στη δεκαετία του ’90, προσπαθώντας να εναρμονιστεί με τη ρυθμολογία που είχε επιβάλει η έκρηξη του ρυθμού, μάλλον είχε μπερδευτεί, ακριβώς λόγω της μινιμαλιστικής πρωτοπορίας, της οποίας είχε την πρωτοκαθεδρία σε επίπεδο έκφρασης. Αποτέλεσμα ήταν κάποιοι χαώδεις δίσκοι.
Εδώ, όμως, ο Alan Vega είναι πιο συμμαζεμένος και νοικοκυρεμένος. Οι συνθέσεις, αν και έχουν πάντα τον αυτισμό σαν κύριο γνώρισμα τους, εντούτοις, έχουν αρχή και τέλος. Ο δίσκος κάνει μία εντυπωσιακή εισαγωγή με τον Vega να μονολογεί ως νέος βασιλιάς Ληρ «I see it…I see it» και για τις επόμενες έξι συνθέσεις ξεδιπλώνει –με κεντρικό θεματικό άξονα τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική βαρβαρότητα– ένα μουσικό ρόγχο, που κάποιες στιγμές είναι συγκινητική η αμεσότητά του.
Και λέω έξι συνθέσεις διότι από εκεί και πέρα οι ηχητικές ιδέες του δημιουργού του δίσκου είναι αρκετά τετριμμένες (με εξαίρεση το “Why Couldn’t It Be You”) και δεν αρκεί το ειλικρινές και άμεσο της έκφρασης του Vega για να σωθούν.
