Πολιτική και pop: ένα αταίριαστο ζευγάρι.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο πρώην τραγουδιστής των Stone Roses υπήρξε αποκαλυπτικός: δήλωσε πως πιστεύει στον Ένα θεό, πως διαβάζει τη Βίβλο και πως με το νέο του άλμπουμ – το πέμπτο στη σόλο δισκογραφία του – επιχειρεί να στιγματίσει τα κακώς κείμενα στον κόσμο (πείνα, φτώχεια, υπερδυνάμεις).
Παρά τις αγνές προθέσεις, όμως, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η εξώφθαλμη τυποποίηση της μουσικής και η αφόρητη διδακτική των στίχων προκαλούν ανία και δυσφορία. Πλήθος από προγραμματισμένα στομφώδη έγχορδα (έτσι για να προσδώσουν κύρος και βαρύτητα στην προαπαιτούμενη σοβαρότητα του ιεροπρεπούς κηρύγματος), από rock riffs (στο δίσκο συμμετέχουν οι πρώην Sex Pistols, Steve Cook και Paul Jones, ο Andy Rourke των Smiths, ο Paul Ryder των Happy Mondays και η Sinead Ο' Connor) και από χορευτικά beats σχηματίζουν ένα πανομοιότυπο δραματικό μοτίβο που αυτοεπαναλαμβάνεται μέχρι εξαντλήσεως.
Η αταίριαστη, για την περίσταση, επίπεδη και άχρωμη ερμηνεία του Ian Brown χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την όλη απογοητευτική κατάσταση.
