Το L. A. άλμπουμ του γκουρού της acid-folk.
Κάθε φορά που κοιτάζω φωτογραφίες του Devendra Banhart –και ενώ φαντάζομαι πως έχω μπροστά μου κάποια αβατάρα ινδουιστικής θεότητας σε εκδοχή «και ο Ιησούς Χριστός ήταν παιδί των λουλουδιών»– στο μυαλό μου αντηχεί το “Kill All Hippies” των Primal Scream.
Στην ουσία, όμως, ο Banhart είναι μία από τις πραγματικά λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μουσικών της τελευταίας πενταετίας. Δεν είναι μόνο ότι ο ίδιος επινόησε την περσόνα του (που λίγο πολύ είναι και ο εαυτός του) ούτε ότι τον ανέδειξαν γκουρού της σύγχρονης acid-psych folk σκηνής, αλλά κυρίως ότι αυτό που τον διακρίνει είναι η ικανότητα της ανανέωσης και του εμπλουτισμού κάθε δισκογραφικού βήματός του, με αποτέλεσμα να διευρύνει το ακροατήριό του, να κεντρίζει το ενδιαφέρον και να μη χάνει την ιδιαιτερότητά του.
Το Smokey… είναι το πέμπτο και πιο βατό άλμπουμ του – όμως και το λιγότερο folk. Είναι ένα άλμπουμ που μουσικά βασίζεται σε δύο άξονες-μουσικά ιδιώματα: αυτά του βραζιλιάνικου tropicalismo (με την ονειρικά μελωδική psych-tropicalia των “Cristobal”, “Samba Vexillographica”, “Rosa”) και των country-folk pop τραγουδοποιών του Los Angeles από τα τέλη των 60s (με αποκορύφωμα εδώ το υπέροχο single “Seahorse”, ένα στοιχειωμένο από το πνεύμα των Doors ταξίδι οχτώ λεπτών πάνω από τα canyons του L. A.).
Αν υπάρχει εδώ κάτι που μπορεί να προβληματίσει –και δή τον αδαή περί Banhart– αυτό είναι το παιχνίδισμα με τα διάφορα μουσικά ιδιώματα (salsa-rock, gospels, doo-wop, soul-pop, reggae), που λαμβάνει χώρα κάπου στο μέσο του άλμπουμ. Στην ουσία, όμως, πρόκειται για ένα αφιέρωμα ενός μουσικόφιλου, που και σε αυτό το εγχείρημα βλέπει μια –μπορεί kitsch, μπορεί σουρεαλιστική– αισθητική πρόταση. Η πλήρης αποκάλυψη, όμως, έρχεται με τις τρεις, προσωπικού χαρακτήρα, σπαραξικάρδιες μπαλάντες που κλείνουν το δίσκο, κορυφαία των οποίων είναι το μαγευτικό “Freely”.
Ακούγοντας αυτές τις καταθέσεις ψυχής αισθάνομαι πως ο Banhart δικαιωματικά διαμένει και ηχογραφεί στα ιστορικά φαράγγια γύρω από το L. A.
