Το περσινό, έβδομο άλμπουμ του Dan Bejar σε ευρωπαϊκή έκδοση με μια επιπλέον –μεγάλης διάρκειας– σύνθεση.
Μπορώ να κατανοήσω γιατί ο Καναδός αυτός συνθέτης (βλέπε επίσης New Pornographer και Swan Lake) χαίρει ευρείας εκτίμησης από την κοινότητα των μουσικοκριτικών.
Διότι, παρά τη δυσανάγνωστη πυκνότητα της συμφωνικής pop του, αλλά και παρά το εστέτ ύφος των μουσικών αναφορών του (από τον Bowie και τον Kevin Coyne στους Momus και Magnetic Fields ), τελικά, αυτός σε πείθει ότι στην εκκεντρική προσέγγισή του δεν υπάρχει ίχνος ειρωνείας ή μεταμοντέρνας πρόθεσης, αλλά μόνο η αθώα ματιά ενός πηγαίου ταλέντου, που μέσα από τις επικού χαρακτήρα –εν τούτοις απαλλαγμένες από τη ματαιοδοξία του εντυπωσιασμού– συνθέσεις του παλεύει να εκφράσει την αλήθεια και την άποψη πως πέρα από την εγκεφαλικότητα υπάρχει και πάθος, το οποίο και υπηρετεί το αισθητικό ζητούμενο.
