Όπου ο rock κλασικισμός συναντάει τον indie-pop νεωτερισμό και μαζί διαμορφώνουν ένα μικρό κομψοτέχνημα.
Ξεκινώντας αφοριστικά σας διαβεβαιώνω πως το νέο, πέμπτο, άλμπουμ των New Pornographers είναι –μαζί με αυτό των Shins– ένα από τα καλύτερα δείγματα pop μουσικής εν έτει 2007. Μιας pop, όμως, που διαθέτει σε αφθονία τα παραδοσιακά υλικά του κλασικού τραγουδιού (φωνητικές αρμονίες, πηγαία μελωδικότητα, φωτεινότητα ήχου, μολυσματικά ρεφρέν), ωστόσο διαθλάται πρισματικά εξαιτίας της στρεβλής ματιάς της indie αισθητικής και των αrt-rock ενορχηστρώσεων.
Το αποτέλεσμα είναι ένα ευρηματικό, μα και ηχητικά συναρπαστικό πολύχρωμο παζλ από αναφορές (Belle & Sebastian, 10.000 Maniacs, Jellyfish, Sparks, Bowie ) σε μουσικά είδη ( indie-folk, glam-rock, power-pop, alternative-pop ).
Αν δίπλα σε αυτή την εξόφθαλμη μουσικoφιλία υπολογίσεις και τη μαγευτική ερμηνεία της Neko Case, τη δεινότητα του ντράμερ Kurt Dahle, τη συνθετική συνεισφορά του Dan Bejar και το pop όραμα του βασικού συνθέτη τους, του A. C. Newman, τότε το Challengers γίνεται ένα από τα σοβαρά outsiders της χρονιάς.
