Τα κομμάτια της συλλογής Midnight Confessions επιλέγει o/η No Sense για λογαριασμό της ελληνικής Warner... Είναι αλήθεια πάντως ότι η έννοια συλλογή στη χώρα μας από καιρό έχει απαξιωθεί, νοούμενη πλέον μόνο στα πλαίσια κανενός γεναιόδωρου premium. Παρά την έκδηλη παρακμή της, όμως, ίσως μόνο στην Ελλάδα μπορεί σχεδόν ο καθένας να κυκλοφορήσει τη δική του συλλογή και αναγκαστικά μπροστά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
Ίσως η συλλογή αυτή να αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, ακριβώς γιατί δεν ανήκει ούτε στη μία, ούτε στην άλλη πλευρά. Και -μακριά από μας- με την εισαγωγή αυτή κάθε άλλο παρά σκληροί έχουμε σκοπό να φανούμε απέναντι σε ανθρώπους που μόνο το μεράκι τους βγάζουν επιλέγοντας τα αγαπημένα τους κομμάτια, ανεξαρτήτως του πόσους αφορά αυτό που κάνουν. Δεν είναι άσχημες οι επιλογές λοιπόν και το άλμπουμ αυτό άνετα ακούγεται ως υποτιθέμενη ραδιοφωνική εκπομπή, χωρίς πολλές, πολλές απαιτήσεις concept, συνάφειας, αλληλοδιαδοχής. Τα 13 κομμάτια, όμως, "πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι", δε συνιστούν αυτομάτως πρόταση αγοράς, εκτός της πλήρους ταύτισης με τις επιμέρους στιγμές της συλλογής.
Ο compiler ξεκινάει Nick Drake-ικά, με το πιο αντιεμπορικό κομμάτι του περσινού δίσκου του Ray Lamontagne, συνεχίζει στο συμπαθητικό ακουστικό goth-love-metal των HIM με το "It's All Tears" από το ντεμπούτο τους, πετάγεται έξαφνα στα κάποτε φουτουριστικά βάθη της synth-pop ιστορίας με το "Space Age Love Song" των A Flock of Seagulls (ξέρετε, συνθεσάιζερ, drum machines, κιθάρες μέσα στο echo κτλ), στη γρηγοριανή μετεξέλιξη των U2 (με το "What Else Do I Need" από VAST!!). Και από τους New Order και το πολυπαιγμένο μεσόρρυθμο anthem "Ruined In A Day" πετάγεται στους Kings Of Leon που με το "On Call" μας θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές των Afghan Whigs. Κάπως έτσι, πέρα-δώθε πηγαίνει το καράβι (να συνεχίσουμε; από τους Zero 7 στον Damien Rice κι από εκεί στους Longview κτλ.), χωρίς να μπατάρει, αλλά και χωρίς να σε προκαλεί να ξαναταξιδέψεις.
Σκεφτείτε, λοιπόν, το μόνο αν σας λείπουν αρκετά από τα κομμάτια του.
