Ο ανώνυμος παραγωγός που κρύβεται πίσω από το όνομα Burial αφήνει τους dubstep ήχους του να κατακλύσουν τα εγκεφαλικά κύτταρά σου, βάζοντάς σε απευθείας στον μυστηριακά όμορφο και ατμοσφαιρικό του κόσμο. Χωρίς να γνωρίζει κανείς το ποιος είναι (δεν δίνει ούτε συνεντεύξεις), αδιαφορώντας για το όλο hype που έχει δημιουργηθεί γύρω του, βγάζει το ένα αριστούργημα μετά το άλλο. Και έπεται -ελπίζουμε- συνέχεια.
Το “Untrue” είναι σαν μια νέα ανακάλυψη. Είναι σαν να μαθαίνεις μια νέα γλώσσα και θες να επικοινωνήσεις αμέσως με το άγνωστο, κάνοντας άπειρες προσπάθειες για να τα καταφέρεις. Σκοτεινό και απόκοσμα διαβρωμένο, σε παίρνει από το χέρι και σε στέλνει στην καταστροφή. Σαν να καταργείς τον εαυτό σου και μετά να προσπαθείς να τον ξαναγνωρίσεις. Σαν να έρχεται η προσωπική σου κάθαρση μετά την καταστροφή. Σαν να ξαναγεννιέσαι. Δοκίμασε να το ακούσεις και θα με θυμηθείς...
Το μουντό μωσαïκό των layers που χρησιμοποιεί από σφυρίγματα, beats, το μπάσο που σε κάνει να νιώθεις ασφυξία, οι λέξεις που ντύνουν τα απόκοσμα ρεφρέν σε συνδυασμό με την αριστουργηματική παραγωγή δημιουργούν εικόνες από μια πόλη φάντασμα. Το αστικό του έπος δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί πουθενά αλλού πέρα από το Λονδίνο. Το “Untrue” αποτελεί με τον πιο δεικτικό τρόπο το soundtrack του νυχτερινού Λονδίνου. Η ηχητική του εστίαση δεν είναι στο clubbing αλλά στο τι ακολουθεί μετά. Είναι το album που θα ακούσεις γυρνώντας από τη νυχτερινή έξοδο, περπατώντας στο δρόμο με τα ακουστικά στα αυτιά.
Το να μιλήσω για μεμονωμένα κομμάτια είναι τελείως ανώφελο και άνευ σημασίας για ένα τέτοιο album. Είναι album που ακούγεται μονομιάς από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή.
Τo “Untrue” δημιουργεί μεγαλύτερο εθισμό και από το ομώνυμο ντεμπούτο του, ένα χρόνο πριν. Ο Βurial καταφέρνει το ακατόρθωτο με το ευαίσθητο, ισοπεδωτικό και στιβαρό δημιούργημα του. Η ηλεκτρονική μουσική -θέλουμε να πιστεύουμε ότι- είναι διαφορετική μετά το “Untrue”.
