Ποια είναι αυτή Μαρία Παρούση που μας βομβαρδίζει κάθε τρεις και λίγο με συλλογές της; Δεν είναι καμία ραδιοφωνική παραγωγός βραδυνής εκπομπής που διεκδικεί "δικαιωματικά" μια συλλογή για τις 15 μέρες παραμονής της στα δισκοπωλεία, ούτε κανένας βαριεστημένος compilator του strategic marketing. Η Μαρία Παρούση μπορεί να βρίσκεται στο δυναμικό της EMI και να έχει τα μέσα όπως λέμε, αλλά για όσους τη γνωρίζουν είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας (ή του διπλανού blog) που ανακαλύπτει και όλο χαρά σου χαρίζει το νέο ήρεμο, moody διαμαντάκι, με την ίδια εφηβική χαρά μιας γραμμένης κασσέτας από τα παλιά. Η νέα της συλλογή είναι στα ίδια υψηλά επίπεδα με τις προηγούμενες (και αισθητικά - αντίθετα με την προχειρότητα πολλών παρόμοιων κυκλοφοριών), στο ίδιο υφολογικό πλαίσιο, αλλά πιο δουλεμένη από οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα.
Μην περιμένεις κράχτες και ξεσπάσματα, το Watermark είναι όσο εσωστρεφές και μελαγχολικό αντέχεις: Θα ακούσεις τους απίστευτους Έλληνες Your Hand In Mine στο ταξιδιάρικο "Those Tears Never Reach", το βαθυ, ήρεμο "Great Waves" από το προπέρσινο Cinder των Dirty Three με τη συμμετοχή της Cat Power, το μυστηριώδες, στοιχειωτικό, ψιθυριστό, spooky, αλλά και sexy ταυτόχρονα "Lifeguard Sleeping, Girl Drowning" (που έκανε ωραίο πακετάκι με το "The Lazy Sunbathers" στο Vauxhall & I), το εσωστρεφές (αλά Kate Bush και Cat Power) "Seal Jubilee" της Natasha Khan (aka Bat For Lashes), στο οποίο εκφράζει την αγάπη της για τους ωκεανούς και τους κινδύνους από τις κακιές μας συνήθειες.
Θα βρεις το μετρονομικό χαμηλόρυθμο χτύπημα του "Weeping Rock, Rock" των Mum, το εξωτικό, θλιμμένο, χαρούμενο και τελικά διονυσιακό "Sea Still Sings" του Marc Almond που θα ρίξει δάκρυα στα μάτια σου και πριν προλάβεις να κουνηθείς θα στα σκουπίσει με τη δύναμή του. Δεν λείπει και το κομμάτι με το καλύτερο ρεφρέν που έχουν γράψει οι Devastations ("The Night I Couldn't Stop Crying"), με τις φοβερές fuzzy κιθάρες και την εκπληκτική ερμηνεία, το banjo του Richard Hawley στο "The Sea Calls" (έχει μια αδυναμία ο τελευταίος στο νερό, βλ. 'Roll River Roll', 'The Sea Calls' και 'Lady's Bridge' στο τελευταίο του album) και το επικό "This Is The Sea" των Waterboys (από το κλασικό ομώνυμο) που σχεδόν κλείνει αυτή την Οδύσσεια, πριν έρθει το καταλάγιασμα.
Κύριο στοιχείο στους τίτλους, το νερό... Το υδατόσημό (της) είναι αποτυπωμένο στους στίχους, το mood, τις συνθέσεις, τις ήρεμες σειρήνες που πικρόγλυκα βουίζουν σε κάθε κομμάτι. Ως όνειρο περίεργο και φευγάτο, ως ταξίδι στη γαλήνη μιας δικής της θάλασσας... Χωρίς εύκολους μελοδραματισμούς, συναισθηματικές εντάσεις και εκρήξεις σε πυροτεχνήματα-κορυφώσεις. Ίσως και γι' αυτό να ξενίζει. Σε μια εποχή βιασύνης στην ακρόαση, στην οποία το skip λειτουργεί περισσότερο από το play, αυτή η ευθεία μοιάζει πιο δύσκολη και πιο απαιτητική. Αλλά, "I Guess (that's why) I'm Floating" που λένε και οι M83...
