Η γοητεία της νοσταλγίας...
Αναρωτιέμαι πως ένας δεκαεπτάχρονος θα αντιμετώπιζε αυτόν τον παλαιομοδίτικο ήχο – υποθέτω κάνοντας αυτό το CD δώρο στην πενηντάρα μαμά του, η οποία έτυχε να μεγαλώσει με τον Frank Sinatra, τον Roy Orbison, τον D. Martin και, χωρίς να το ξέρει, με την southern soul του Memphis.
Σιγά μην καθόταν ο ίδιος να ακούσει όλα αυτά τα γραφικά μουσικά απολιθώματα, τα οποία ακούγονται λες και γράφτηκαν για να λικνίζουν τα ρυτιδιασμένα ισχία τους γερασμένα ζευγάρια σε κάποιο ιαματικό resort. Έτσι, τουλάχιστον, θα το έβλεπα εγώ, αν ήμουν τόσο νέος.
Τούτη, όμως, η αυθεντική και νοσταλγικά σπαραξικάρδια μουσική για να εκτιμηθεί δεόντως απαιτεί κάτι πολύ περισσότερο από το να ξεφυλλίζεις το NME, να διατρέχεις στο διαδίκτυο και να φορτώνεις ανεπίγνωστα το iPod σου. Απαιτεί να αγαπάς τη μουσική για αυτό που είναι και όχι για αυτό που εσύ νομίζεις ότι θα πρέπει να είναι.
