H επιστροφή τους, τέσσερα χρόνια μετά το Hail to the Thief, κατάφερε να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Και πως να μην το κάνει αυτό, όταν μιλάμε για μια μπάντα σαν τους Radiohead, τους αγαπημένους του μουσικού Τύπου, με ορκισμένους fans, με το ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο profile και τη στάση ζωής που κρατούν.
Με τον τρόπο τους κατάφεραν να μας βάλουν στα «ουράνια τόξα» με τις σατανικές συμπτώσεις του 10: για παράδειγμα προανήγγειλαν την κυκλοφορία του album 10 μέρες πριν κυκλοφορήσει, κυκλοφόρησε στις 10 Οκτώβρη (10/10), το In Rainbows έχει 10 τραγούδια και τα γράμματα του εν λόγω album σαν άθροισμα μας δίνουν 10. Τους αρέσουν αυτά τα παιχνίδια...
Το πραγματικά όμως καινοτόμο στο In Rainbows δεν είναι η μουσική τους. Σ’ αυτήν θα αναφερθούμε παρακάτω. Είναι ο τρόπος κυκλοφορίας του. Χωρίς εταιρία, μόνο από το διαδίκτυο και ο καθένας πληρώνει όσο πιστεύει και όσο θέλει. Σοφή κίνηση στο θέμα marketing. Από τη στιγμή που με το που θα κυκλοφορούσε, θα υπήρχε ελεύθερο στο Internet, το έριξαν στο φιλότιμο του ακροατή και φαν βγάζοντας και χρήματα αντί να χάσουν. Μην λησμονηθεί και το γεγονός ότι η απτή κυκλοφορία του θα γίνει το νέο έτος σε πολυτελές box-set για όσους το έχουν παραγγείλει διαδικτυακά και από την XL (η νέα δισκογραγική τους στέγη) στα τέλη Δεκέμβρη.
Στα της μουσικής τώρα.
Το In Rainbows δεν είναι η καλύτερη τους κυκλοφορία μετά το ΟΚ Computer. Μπορεί να είναι το πιο κοντινό και το πιο προσιτό προς αυτό, αλλά σίγουρα δεν είναι το καλύτερο τους. Προσωπικά, απογοητεύτηκα από την κυκλοφορία του και περιμένω να ακούσω το box set ώστε να το κρίνω σε νέα βάση.
Το βρίσκω ελλιπές σε θέματα επικινδυνότητας, ιδεών και συνθέσεων. Στις 15 περίπου ακροάσεις που του έχω δώσει δεν μου έχει μείνει ούτε ένα σημείο να θυμάμαι. Δεν βρίσκω ένα highlight στο υπερβολικά down-tempo In Rainbows. Το “15 Step” είναι το χειρότερο opening track που έχω ακούσει μέχρι τώρα από τους Radiohead και μου φαίνεται πως έμεινε κατάλοιπο στον Yorke που δεν το έβαλε στο Eraser. To “All I Need” –έσπαγα το κεφάλι να βρω τι μου θυμίζει- είναι ίδιο με το beat του “Roygbiv” των Boards of Canada, στο Music Has The Right To Children, 9 χρόνια πριν. Στον υπόλοιπο δίσκο, αν εξαιρέσεις τα “Bodysnatchers” που είναι ένα ροκ κομμάτι α λα “Paranoid Android” και την εκπληκτική μελωδία του “Jigsaw Falling Into Place”, βρίσκουμε τον Τhom Yorke να συνεχίζει να μουρμουρίζει και να ψιθυρίζει. Λείπουν οι δυνατές στιγμές. Για παράδειγμα, το -όχι και τόσο καλό- Hail to the Thief είχε διάφορα ξεσπάσματα (“2+2=5” , “Go To Sleep”).
Συνοψίζοντας, το In Rainbows είναι πολύ ήρεμο album για τους εγκεφαλικούς Radiohead και νιώθω ότι του λείπει το επαναστατικό στοιχείο που λάτρεψα σ’αυτούς. Το να θεωρούνται και να γίνονται mainstream δε με απασχολεί καθόλου, αλλά το όλο μπαστάρδεμα που γίνεται εδω πέρα μου δημιουργεί περίεργους συνειρμούς, κάνοντας τους να φαίνονται σαν το split side project των μαθουσάλων Rolling Stones με τους βαρετούς Coldplay.
Το να μιλήσω για την παραγωγή δεν το θεωρώ αναγκαίο.. Οι τύποι είναι έτη φωτός μπροστά σ’αυτό τον τομέα.
