Ο αγαπημένος Μεξικανός σε νέες περιπέτειες…
Εκείνο που εντυπωσίαζε εξαρχής στη δουλειά του Fernando Corona ήταν ο τρόπος που έδεναν οι κλασικές φόρμες με το μινιμαλιστικό ηλεκτρονικό υπόβαθρο που χρησιμοποιούσε για να τις παντρέψει.
Στο τρίτο του αυτό άλμπουμ κρατάει μόνο τα μινιμαλιστικά αυτά στοιχεία για να μας δώσει τον πιο «γυμνό» του δίσκο. Μεγάλα διαστήματα σιωπής γίνονται και αυτά μέρος μιας λιτανείας με αργές, μα σπάνιες ούτως ή άλλως, κορυφώσεις, από τις οποίες αποκομίζεις ελάχιστα σαν αισθητικό κέρδος.
Στο εναρκτήριο "Cuerpo Celeste" κρατάει μόνο κάτι από τον παλιό κινηματογραφικό του εαυτό, μόνο που εδώ κινείται στα χωράφια κάποιου σαν τον Gustavo Santaolalla. Έξι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις κάνουν το Cosmos ενδιαφέρον μεν, όχι όμως στο βαθμό που μας είχε συνηθίσει ο Murcof.
