Έχει γεμίσει ο τόπος από punk-pop συγκροτήματα που τυγχάνουν μεγάλης ραδιοφωνικής προβολής, παίζοντας μουσική βασισμένη σε μια μάλλον απλοϊκή και υπερβολικά συντηρητική συνταγή, που φοριέται πολύ τελευταία - τέτοιοι είναι και οι πρωτοεμφανιζόμενοι στη δισκογραφία Αμερικανοί Last Goodnight, το “Pictures Of You” των οποίων μας έχει πάρει τα αυτιά από το συνεχές παίξιμο στους εμπορικούς σταθμούς. Αυτού του τύπου τα groups είναι ο εύκολος στόχος όσων πέρασαν την εφηβεία ή όσων τελοσπάντον μπόρεσαν να ακούσουνε και λίγη μουσική παραπάνω από τα εποχιακά hits. Ενώ όμως έχω κάθε κατανόηση για τις ενστάσεις των τελευταίων, συχνά μένω αφοπλισμένος όταν ακούω δουλειές τέτοιων συγκροτημάτων, πράγμα που εν μέρει μου συνέβη και στην περίπτωση των Last Goodnight και του Δηλητηριώδους Φιλιού τους.
Ομολογουμένως, στο Poison Kiss δεν θα βρείτε τίποτα που να προχωράει την pop/rock μουσική πιο μπροστά, ούτε και κάτι ικανό να σας αλλάξει τη ζωή. Από την άλλη όμως, γίνεσαι σίγουρα εμπαθής αν δεν αναγνωρίσεις στους Last Goodnight ότι ναι μεν τα πανκ διαπιστευτήριά τους είναι μάλλον αστεία (ειδικά σε μια τόσο καλογυαλισμένη παραγωγή), η μαστοριά τους όμως στο σκάρωμα κιθαριστικών pop μελωδιών με κάτι για όλα τα γούστα δεν είναι διόλου αμελητέα. Επιπλέον, υπερασπίζονται ό,τι κάνουν με κέφι, κερδίζοντας ακόμα μερικούς πόντους. Το ξεκίνημα του album τους είναι εκρηκτικό, με το ομότιτλο “Poison Kiss” και το “Back Where We Belong” να τραβάνε αμέσως την προσοχή σου. Το “Pictures Of You” που ακολουθεί σου κόβει λίγο τη φόρα, γιατί σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι ένα συμπαθές τραγουδάκι το οποίο κάηκε από το πολύ παίξιμο, ή αν είναι τόσο αναμενόμενο όσο ακούγεται. Όπως και να έχει, αποδεικνύεται προάγγελος μιας σειράς μέτριων τραγουδιών, που διασώζονται όμως από τις εξάρσεις της μπάντας και το πάθος με το οποίο τα αποδίδει ο frontman Kurtis John (“Return To Me”, “Good Love”, “Push Me Away”). Προς το φινάλε εντούτοις οι Last Goodnight ξαναβρίσκουν τον χαμένο μπούσουλα - ιδιαίτερα στο κλείσιμο με το δυναμικό “Incomplete”.
Τα παραπάνω στοιχειοθετούν μια λίγο-πολύ συνηθισμένη εικόνα ενός τυπικού punk-pop album των ημερών μας: ικανό μεν να μην ξεπέσει κάτω από ένα αποδεκτό από τους περισσότερους επίπεδο, άνισο δε, με ορισμένα λαμπρά υποψήφια singles να περιστοιχίζονται από τραγούδια-γεμίσματα. Με αυτά τα προσόντα οι Last Goodnight δεν μας πολυπείθουν ότι πρόκειται να μας απασχολήσουν στα σοβαρά μελλοντικά, έξω από ένα πιθανό singles collection σε κάποια φάση. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι κάτι τόσο χάλια ώστε να το πετάξουμε αβασάνιστα στον κάδο με τα άχρηστα της μουσικής ιστορίας. Υπάρχει κάτι στους Last Goodnight, που μπορεί να μην τους ανεβάζει κατηγορία, σίγουρα όμως διασφαλίζει ένα minimum ενδιαφέροντος για ορισμένα τουλάχιστον κομμάτια τους.
