Ο βασιλιάς του νεοϋορκέζικου hip-hop επιστρέφει με ένα από τα πιο ώριμα, μεστά και ενδιαφέροντα album στον ως τώρα κατάλογό του, ανανεώνοντας κατά τρόπο θεαματικό την εμπιστοσύνη μας στο ταλέντο του μετά τους επικίνδυνους κλυδωνισμούς του Kingdom Come πέρυσι. Με πηγή έμπνευσής του το φιλμ American Gangster του Ridley Scott, ο πολύς Jay-Z κατόρθωσε να ξαναβρεί το χαμένο νήμα και να πάρει μια ρεβάνς από τους επικριτές του, φτιάχνοντας παράλληλα το πρώτο (χαλαρό) concept album στην καριέρα του.
Το American Gangster είναι μια δουλειά που κοιτάει πίσω στο χρυσό soul παρελθόν, ενώνοντάς το με την hip-hop σχολή του δημιουργού του σε ένα σύνολο απίστευτα λειτουργικό και συχνά χαρισματικό. Έξυπνα samples εδώ κι εκεί (Hank Marvin, Al Green και Marvin Gaye μεταξύ άλλων) κολλάνε επιπλέον τέλεια στα τραγούδια, δίνοντάς τους μια μαγευτική έξτρα διάσταση. Κατά τα άλλα βέβαια ο Jay-Z σε τίποτα δεν διαφεύγει από τα ήδη κεκτημένα του. Αυτό που κάνει είναι ότι τα ξαναρίχνει στο τσουκάλι και τα μαγειρεύει δοκιμάζοντας μια νέα συνταγή. Ό,τι όμως σερβίρει κατόπιν στα πιάτα μας είναι απλώς πεντανόστιμο: από το υποβλητικό “Intro” μέχρι τα δύο bonus tracks στο φινάλε (“Blue Magic”, “American Gangster”), o Jay-Z κρατάει το momentum και σκοράρει ακατάπαυστα στα δίχτυα των ακροατών του. Δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή που να στερείται έστω κάποιου ενδιαφέροντος, ενώ από την άλλη υπάρχουν μπόλικα highlights: το mind-blowing ρολάρισμα του “Pray”, το φοβερό “Say Hello”, τα εξαίρετα “Fallin'” και “Roc Boys (And The Winner Is)”, το “I Know” στέκουν ψηλά στη λίστα, με τις συνεργασίες του με τον Lil' Wayne (“Hello Brooklyn”), τον Nas (“Success”) και τον Beanie Sigel (“Ignorant Shit”, ένα outtake από το Black Album) να ακολουθούν κατά πόδας.
Όσον αφορά το περιεχόμενο των τραγουδιών, το όλο concept είναι μάλλον στερεότυπο, καθώς η αναφορά στην εγκληματική ζωή περιστρέφεται γύρω από μοτίβα τα οποία έχουμε σε βαθμό κορεσμού καταναλώσει από τις σχετικές αμερικάνικες ταινίες: η δύσκολη παιδική/εφηβική ηλικία, η αργή άνοδος στη μαφιόζικη ιεραρχία, η φυλακή κτλ. συγκροτούν ένα πλαίσιο υπερβολικά οικείο - και υπερβολικά φθαρμένο από χρήση θα πρόσθετα. Πλαίσιο πάντως που ο Jay-Z μεταχειρίζεται αρκετά καλά στιχουργικά, γράφοντας ρίμες με αιχμή και φαντασία, επιβεβαιώνοντας έτσι, και στον τομέα αυτόν, πως βρέθηκε σε μεγάλη έμπνευση φτιάχνοντας το παρόν album.
