Βινυλιάκι που τσίμπησα μόλις το Σάββατο στο Βερολίνο (υπό τις θετικές εισηγήσεις του Τσάβαλου) και έχοντας υπόψη τα ουκ ολίγα ακούσματα στο sampledelica ντεμπούτο τους για το οποίο είχα γράψει πρόπερσι στα "εν τάχει". Την ίδια ώρα που ο Καραμπεάζης φανέρωνε το δρόμο για το πραγματικό cult, ψωνίζοντας βινύλια 80s του ΕΟΤ ή με πραγματικά κιλοτάκια στο εξώφυλλο, εμείς ως συνήθως κινούμασταν στη σφαίρα του "ντεμέκ" ψωνίζοντας The Go! Team... Ας είναι!
Oι The Go! Team -εκ Brighton ορμώμενοι- είναι καθαρά μια μπάντα για party που θα μπορούσε να καταχωρηθεί σε κάποια κατηγορία πέραν του σαφούς -αλλά γενικού- kitsch χαρακτήρα της. "Dance pop με τηλεοπτικά θέματα, 70s easy listening με Hawaii 5-0 πνευστά, hip-hop, soul, Bollywood απολήξεις" είναι μερικές από τις αναφορές στο review του ντεμπούτο τους και τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ τώρα, με την υποσημείωση της πιο ευρείας χρήσης ζωντανής ενορχήστρωσης από το βασισμένο κυρίως σε samples, "Thunder, Lightning, Strike". Eπιπλέον, η φωνή της Ninja έχει πάρει τη θέση αρκετών samples που είναι αλήθεια ότι τους ταλαιπώρησαν αρκετά (στο ξεκαθάρισμα των δικαιωμάτων για την κυκλοφορία του άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες) την προηγούμενη φορά. Και μάλλον για καλό ήρθε κι αυτό.
Οι The Go! Team, χωρίς να ξεφεύγουν από τον ήχο που μας έχουν συνηθίσει, είναι πλέον μια μπάντα που διψάς να δεις από κοντά. Φαντάζεσαι τo εξαμελές group να ξεκινάει με το καταιγιστικό "Grip Like A Vice" και να μην σταματάει παρά την εξάντλησή σου μερικά κομμάτια αργότερα. Ενδιάμεσα, φωνητικά (και καλά) από cheerleaders (σε χαμηλό pitch) με μια bubblegum pop και girl-power αισθητική, μία ατμόσφαιρα που ενώνει "Rocky" και "Ocean's Eleven" ή τους Grandmaster Flash & The Furious Five και Cibo Matto. Με funk κυρίως ρυθμούς με punk γεμίσματα, κιθάρες, σειρήνες...
Ο ρυθμός θυμίζει φιλμ ανελέητης καταδίωξης και δεν κοπάζει ποτέ παρά μόνο σε δύο στιγμές που ίσως είναι και οι πιο αδιάφορες. Κι αν η Marina Vello από τους Bonde Do Role δεν λέει και πολλά στο "Universal Speech", ο Chuck D. των Public Enemy κάνει ολόδικό του το "Flashlight Flash" και μας χαρίζει μια από τις καλύτερες στιγμές του τα τελευταία χρόνια, αν όχι την καλύτερη. 47 χρονών παρακαλώ και ακούστε πως ραπάρει...
Oι The Go! Team δεν κάνουν επίδειξη δυνάμεων με εκατοντάδες samples, δεν σε βάζουν στο trip να ξεχωρίσεις και να θαυμάσεις τι έχουν κάνει, δεν ανήκουν στο χώρο μιας εκκεντρικής ιδιοσυγκρασίας χωρίς σκοπό. Είναι όσο επαναλαμβανόμενοι χρειάζεται και όσο φειδωλοί πρέπει στην επιλογή των samples, ώστε μετά την πρώτη ψυχρολουσία να μπεις στο ρυθμό τους μέχρι τέλους ακολουθώντας τον χείμμαρο.
Ο Ian Parton πάντως αυτή τη φορά τελειοποίησε το μίγμα κι ελπίζουμε να μην αρχίσει να τρώγεται με τα ρούχα του. Σίγουρα ο κόσμος δεν θα ήταν διαφορετικός χωρίς το "Proof Of Youth", αλλά μας αρκεί που είναι διαφορετικό ένα και μόνο party...
