Από τη South Carolina μας έρχονται οι Band of Horses κι αυτό εδώ είναι το δεύτερο άλμπουμ τους στη σειρά, μόλις 18 μήνες μετά το πρώτο που μας χάρισε ένα από τα κορυφαία κομμάτια της δεκαετίας που διανύουμε, το "Funeral". Θα έλεγε κανείς ότι δεν ήταν απαραίτητο να βιαστούν, ιδίως μετά την αποχώρηση του Matt Brooke που έφυγε για να σχηματίσει τους Grand Archives. Φαίνεται ότι ο Ben Bridwell δεν το πήρε και τόσο κατάκαρδα και κρατώντας πλέον αποκλειστικά τα ηνία του group δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερα πολύ χρόνο για να ξαναμαζέψει στο μυαλό του χαλαρές, νοσταλγικές εικόνες, χλωμές country-folk μελωδίες και indie-pop κιθάρες που κουδουνίζουν στα αυτιά μας και μετά το τέλος του άλμπουμ...
Με μια πρώτη -βιαστική- ακρόαση δεν υπάρχει κάτι τόσο επικό, μεγαλοπρεπές και δραματικό ταυτόχρονα όσο το "Funeral". Υπάρχει όμως ένα εξίσου κατακλυσμικό "There Is A Ghost", με τον Ben Bridwell να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το ‘I could sleep when I lived alone. Is there a ghost in my house?'. Υπάρχει το "Ode To LRC" με την -ευπρόσδεκτη- Supertramp δομή και τους εναλλασσόμενους ρυθμούς, αλλά και το ονειρικό, γλυκόπικρο "No One's Gonna Love You", στο οποίο ανταμώνουν οι Flaming Lips με τον παππού τους, Neil Young, όσο ο Ben Bridwell αφήνει να ξεχυθούν μελωδικοί χείμαρροι πληγωμένης ερωτικής μελαγχολίας ("It's looking like a limb torn off / Or altogether just taken apart / We're reeling through an endless fall / We are the ever-living ghost of what once was / But no one is ever gonna love you more than I do / No one's gonna love you more than I do").
Στα "The General Specific", “Marry Song” και “Windows Blues”, μάλιστα, αφήνουν αδέσποτες τις alt-country επιρροές τους. Ίσως όχι από μόνοι τους. Σημαντική είναι η συμβολή του Phil Ek στη δημιουργία ενός καθαρού, ονειρικού ήχου που δεν ντρέπεται να απογυμνωθεί όταν η δομή του κομματιού το επιτρέπει. Όταν φοράει την ποπ φορεσιά του θυμίζει αρκετά Built to Spill και Shins, με τους οποίους άλλωστε έχει δουλέψει ο Phil. Αυτό το δίπολο slide κιθάρας, southern rock και Americana από τη μία και pop με μελωδικές κιθάρες και άπλετο χυμένο reverb αλά My Morning Jacket, Built to Spill από την άλλη, είναι που ενώ δεν τους επιτρέπει να μπουν για πολύ στη σφαίρα της βασικής κοινοτοπίας, στερεί το album από τη συνοχή του. Εμείς γέρνουμε προς τη δεύτερη πλευρά και χαιρόμαστε (και πάλι) μερικές από τις πιο ελεγειακές μελωδίες της χρονιάς από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, αν και αναρωτιόμαστε τί θα γινόταν αν το ταλαιπωρούσαν λίγο περισσότερο το πράγμα...
