Αν έδινα αυτό το cd στο Μάνο Μπούρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα λειτουργούσε μόνο ως ατράνταχτη επιβεβαίωση της θεωρίας του περί αχρηστίας των Killers, μετριοτήτων και δεν συμμαζεύεται -και ποιος τον α(ντι)κ(ρ)ούει μετά. Οι Killers σαφώς και δεν κατέφθασαν από τον πλανήτη Las Vegas στον πλανήτη Γη για να σώσουν τη μουσική (θα έφταναν το πολύ μέχρι τη σωτηρία μιας δισκογραφικής εταιρίας), μερικά πολύ όμορφα ποπ τραγουδάκια ξέρουν να γράφουν στην καθισιά τους, με φανερό ζήλο για τη μουσική των synth-pop και new wave εποχών στο πρώτο άλμπουμ (κάνοντας τους υπόλοιπους να αναζητούν σε συγκροτήματα και συγκροτηματάκια τους διαδόχους τους στον ήχο) και απρόσμενο φλερτάρισμα με πιο Springsteen και arena rock νερά στο δεύτερο. Και μας αρέσουν...
Αναμένοντας λοιπόν τον τρίτο τους δίσκο και ελέω περιόδου Χριστουγέννων, η Universal έριξε στην αγορά αυτή την ετερόκλητη μουσικά συλλογή με κομμάτια από όλα τους τα singles, διασκευές, επανεκτελέσεις και ακυκλοφόρητα που προφανώς απευθύνεται στους φανατικούς τους οπαδούς και μόνο. Από το συνοθύλευμα αυτό ατάκτως ερριμμένων στυλ και (τί έκπληξη) fillers, ξεχωρίζει καταρχάς το "Tranquilize" (με τη συμμετοχή του Lou Reed) που έκανε αρχικά την εμφάνισή του στα sessions του Sam’s Town. Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν στο τρίτο άλμπουμ ξεφύγουν προς τον ήχο του κομματιού αυτού, που μπορεί να μοιάζει φυσική συνέχεια του προηγούμενου, αλλά σαφώς τους οδηγεί σε πιο περίπλοκες συνθέσεις. Συμπαθητικό (και ίσως και πιθανό single) είναι το uptempo "Under the Gun" με το radio-friendly ρεφρέν "Kill me now, Kill me now" που θα μπορούσε άνετα να ξεχωρίσει στο "Hot Fuss" (ανήκει και σε εκείνη την περίοδο). Tο Jacques Lu Cont's Thin White Duke Remix του "Mr. Brightside" είναι και πάλι το remix που είναι αποδεκτό από όλους όσους σιχαίνονται ακόμα και τον όρο κι ελπίζουμε να μην καταλήξουν να ριμιξάρουν με τον ίδιο τρόπο όλα τα μελλοντικά τους hits μέχρι εξαντλήσεως.
Από εκεί και πέρα όλο το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα και ίσως και το γοητευτικό του στοιχείο σε σχέση με τα άλμπουμ είναι το απρόβλεπτο -ως αντίποδας στο υπερβολικά προγραμματισμένο μιας κανονικής τους κυκλοφορίας. Κάτι διασκευές karaoke εδώ ("Shadowplay" των Joy Division, "Romeo and Juliet" των Dire Straits), κάτι ατμοσφαιρικά pop anthems που θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν το setlist των συναυλιών τους ("All The Pretty Faces" ως εκπρόσωπος του δεύτερου άλμπουμ, "Move Away" ως εκπρόσωπος του πρώτου αν και ηχογραφήθηκε στα sessions του δεύτερου), κάτι Simple Minds αναφορές διάσπαρτες, κάτι ξεχασμένες αλά-Edge κιθάρες, κάτι υποσχέσεις από κρεσέντο που υποτίθεται ότι θα φέρουν τα hooks που δεν έρχονται, όλα αυτά σου κρατούν το ενδιαφέρον, έστω και με λάθος τρόπο. Όταν, όμως, η Abbey Road έκδοση του Sam's Town καταλήγει σε μια απροκάλυπτη Meat Loaf άσκηση, τα πράγματα σκουραίνουν...
