Αν και ομολογουμένως παραμένει ένας γοητευτικός άντρας και τώρα που διανύει την τέταρτη δεκαετίας της ζωής του, τα μαλλιά του Eros Ramazzotti γκριζάρανε αισθητά και μαζί με τη γκριζάδα ήρθε και ένα βάλτωμα στην εμπορική του εμβέλεια. Κάτι που πρέπει να είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό, όταν για χρόνια είχε συνηθίσει να είναι ένας από τους πιο πετυχημένους Ιταλούς singer-songwriters στην ιστορία.
Σε τέτοιες άνυδρες φάσεις, υπάρχουν στο κουρμπέτι διάφορα κόλπα, ομοιάζοντα με εκείνες τις δόσεις ηλεκτρισμού που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να επιφέρουν τον καρδιακό παλμό σε κρίσιμες καταστάσεις ασθενών οι οποίοι φλερτάρουν με την ανυπαρξία. Στην περίπτωση του E² έχει χρησιμοποιηθεί ένας τριπλός συνδυασμός τέτοιων κόλπων: πρώτον, έχουμε ένα greatest hits, αφού το πρώτο cd του E² μαζεύει 14 από τις μεγαλύτερες διεθνείς επιτυχίες του Ramazzotti, από το 1984 ως το 2005 (συν το “Una Storia Importante” σε remix). Δεύτερον, υπάρχει το παλιό trick των νέων, αποκλειστικών για τη συλλογή κομματιών: εδώ υπάρχουν τρία τέτοια, με ένα από αυτά να αποτελεί ντουέτο με έναν ακόμα ξεχασμένο Λατίνο αστέρα, που προσπαθεί να ξανακάνει επιτυχία, τον Ricky Martin. Τρίτον, έχουμε το επιτυχημένο τα τελευταία χρόνια κόλπο των νέων ηχογραφήσεων παλιών κομματιών, είτε σε συνεργασία με ορισμένους διάσημους καλεσμένους, είτε με συνοδεία κλασικής ορχήστρας.
Κατά τη γνώμη μου, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της τριπλής συμμαχίας δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς. Εάν δηλαδή ψάχνετε για μια αντιπροσωπευτική συλλογή του Ramazzotti, το E² δεν θα έλεγα πως κάνει τη δουλειά. Μπορεί η καριέρα του να μην υπήρξε ιδιαίτερα συναρπαστική, αν σας απασχολεί η μουσική έξω από τις συμβάσεις και τις κοινοτοπίες του αγγλόφωνου ή λατινόφωνου ερωτικού mainstream, υπήρξε όμως αρκετά λαμπρή σε απήχηση ώστε να μη μπορείς να ξεμπερδέψεις μαζί της σε 15 κομμάτια. Ομολογουμένως, η αφρόκρεμα των επιτυχιών του τραγουδιστή με την πιο αμφιλεγόμενη ίσως χροιά παγκοσμίως (που άλλοι μισούν και άλλοι λατρεύουν παράφορα) είναι όλη μαζεμένη εδώ. Και είναι αλήθεια πως βρίσκει κανείς και εκείνα τα τρία-τέσσερα τραγούδια του τα οποία αξίζανε τον κόπο μέσα σε όλον αυτόν τον συρφετό του νερόβραστου αισθησιασμού τον οποίον υπερασπίστηκε με τόση επιτυχία, μα και με αφοπλιστική ειλικρίνεια: εδώ είναι το “Cose Della Vita” στην εκτέλεση με την Tina Turner, εδώ επίσης είναι και το “Un Cuore Con Le Ali”, εδώ και το ντουέτο του με τη Cher “Piu’ Che Puoi”, εδώ, τέλος, και το “L’ Aurora”. Δεν αρκούν όμως 15 κομμάτια για την επαρκή κάλυψη του φαινομένου Ramazzotti.
Τα νέα τραγούδια ήταν αναμενόμενα επίπεδα και αδιάφορα, αν και, περιέργως, αυτό που ανέμενα προσωπικά να είναι η μεγαλύτερη πατάτα, το “Non Siamo Soli” με τον Ricky Martin, υπήρξε το πιο συμπαθές από αυτά. Όσο για τις νέες εκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών, σε ελάχιστες περιπτώσεις έπεισαν για την ανάγκη ύπαρξής τους. Οι πιο πετυχημένες στιγμές ήταν μάλλον περιπτώσεις σαν το “Musica E”, ή το “E Ancor Mi Chiedo”, που επανεκτελέστηκαν με τη London Session Orchestra σε διεύθυνση Gian Piero Reverberi. Κι αυτό γιατί ο χαρακτήρας των τραγουδιών του Ramazzotti επιδέχεται της εμβάθυνσης που μπορεί να δώσει μια πλήρης κλασική ορχήστρα, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει απαραίτητα πως αυξάνει και την ποιοτική αξία των τραγουδιών. Από τους διάσημους καλεσμένους, ο Carlos Santana έκανε την κιθάρα του αισθητή στο “Fuoco Nel Fuoco”, ο Wyclef Jean έκανε τα νεύρα μου τσατάλια με τη γνωστή του ροπή στα καραγκιοζιλίκια (“L’ Aurora”), o Jon Spencer και ο «πολύς» Steve Vai ήταν λες και δεν υπήρχαν στο “L’ Aurora” και στο “Dove C’ E’ Musica” αντίστοιχα και οι Chieftaines στο “Un’ Emozione Per Sempre” ήταν χειρότερα διακοσμητικοί και από γλάστρα σε μικροσκοπικό μπαλκονάκι αθηναϊκής πολυκατοικίας.
Οι fans του Ramazzotti θα βρουν σίγουρα επαρκείς λόγους ώστε να ασχοληθούν με τα παραπάνω, όσοι όμως ψάχνουν είτε για μια πιο σε βάθος γνωριμία μαζί του, είτε για μια πρώτη επαφή, ίσως είναι καλύτερα να ανατρέξουν σε άλλες κυκλοφορίες του πλούσιου καταλόγου του.
