Αν και υπήρξε παντελώς άγνωστο έξω από τα γαλλόφωνα δυτικοευρωπαϊκά σύνορα, το project του Jean-Claude van Thienen με το όνομα Buzz βρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι, υπηρετώντας με συνέπεια, αν και δίχως ιδιαίτερη φαντασία, έναν ήχο ριζωμένο στο 1980s new wave, βασισμένο στα synths, που βαθμιαία έγινε πιο ηλεκτρονικός.
Στο Musiques Nouvelles οι Buzz μας δίνουν μια καλή εικόνα τόσο των προτερημάτων τους, όσο και των αδυναμιών τους. Από τη μια δηλαδή οι μελωδίες τους, παρόλο που τείνουν να επαναλαμβάνονται, έχουν κάτι από εκείνη την αρχέγονη μετρονομική μαεστρία των Kraftwerk, η οποία αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο στα remixes άλλων καλλιτεχνών, που φωτίζουν καλύτερα τις διάφορες πτυχές τους. Τέτοια δείγματα είναι το remix του Laurent Bergman στο “Dallas 1963”, του Bertrand Siffert στο “La Ville”, ή εκείνο των Severin 24 στο “Fille De L’ Orage”.
Από την άλλη όμως τα φωνητικά αποτελούν ένα μόνιμο βαρίδι, το οποίο επίμονα και ενοχλητικά καθηλώνει τα τραγούδια σε μια μέτρια στασιμότητα, εμποδίζοντάς τα να πετάξουν ψηλότερα. Ο van Thienen δεν λέει να καταλάβει πως τραγουδάει τα πάντα με τον ίδιο μονότονο και δίχως κάποια ιδιαίτερη προσωπικότητα τρόπο, κάνοντας έτσι τα τραγούδια του να ηχούν λες και αποτελούν παραλλαγές σε ένα βασικό μοτίβο. Και είναι κρίμα, γιατί μπορεί να μην πρόκειται για κάτι το σπουδαίο, οπωσδήποτε όμως σου μένει μια αίσθηση ότι εδώ υπήρχαν περιθώρια για κάτι περισσότερο από όσο τελικά εισπράττεις ως ακροατής.
