Το μαύρο πρόβατο της γαλλικής dance σκηνής περιπλανιέται πλέον μόνο του.
Freddie Mercury, Lemmy, John Waters, Janis Joplin: όλοι οι σπουδαίοι άντρες του 20ού αιώνα διέθεταν μουστάκι, ανεξαρτήτως κακόβουλων σχολίων τύπου «ο φερετζές του πούστη» κ.λπ. Ο Arnaud Rebotini έχει ένα από αυτά –λίγο καλύτερο από του Carlos D. Μαζί με τον Ιvan Smagghe (ιδρυτή της δισκογραφικής Kill the DJ) έφτιαξαν πριν πολλά πολλά χρόνια (όπως λέμε «in a galaxy far far away») τους Black Strobe, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον τους στα εκάστοτε remix που έκαναν για διάσημους φίλους τους.
Ο Rebotini όμως ξεψάρωσε, έδιωξε τον Smagghe και να που όχι μόνο έδωσε ένα καταπληκτικό live προ δυο μηνών στην Αθήνα, αλλά με το εναρκτήριο “Brenn Di Ega Kjerke” χαστουκίζει με δύναμη τα αυτιά του ανυποψίαστου ακροατή που δεν περιμένει ασφαλώς τέτοια ηχητική επίθεση εκ μέρους του. Η δουλειά πάει ως εξής: η ρυθμική section είναι αμιγώς Sisters Of Mercy-ική, οι κιθάρες μεταλλίζουν ανυπόφορα, τα synths ακούγονται σαν κιθάρες που μεταλλίζουν (λιγότερο ανυπόφορα) και η παραγωγή είναι καθαρά ηλεκτρονική από έναν… «ροκά» του είδους, τον Paul Epworth (Maximο Park, Bloc Party).
Το αποτέλεσμα της παραπάνω εξίσωσης μας δίνει άλλοτε υβριδικά αποτελέσματα Reznor-ικής λογικής και Depechemode-ικής προσέγγισης (“Shining Bright Star”) κι άλλοτε όπως θα ακουγόταν μια techno μπάντα αποτελούμενη μόνο από κιθάρες (“Last Club On Earth”). Από το μέσο του album όμως και μετά αναρωτιέσαι αν όλη τους η έμπνευση καταναλώθηκε εν είδει αγχωμένης μαλακίας (που λέει κι ο ποιητής) μόνο στα 3-4 πρώτα κομμάτια και σχεδόν ψυχαναγκάζεις τον εαυτό σου να ακούει στο repeat το “Brenn Di Ega Kjerke” μέχρι να το σιχαθεί.
