Dubby, εξωτικό κοκτέιλ από έναν Kαναδό που έπρεπε να είχε γεννηθεί στη Μεσόγειο.
O τελευταίος δίσκος του Καναδού Deadbeat όπως και κάθε του κυκλοφορία μέχρι σήμερα κυριαρχείται από τον dub ήχο που τείνει να περικυκλώνει τα πάντα, κλείνοντας τον ακροατή μέσα σε ένα αόρατο κουβούκλιο.
Το Journeyman’s Annual αγριεύει περισσότερο από τους προκατόχους του, σε κομμάτια όπως το “Refund Me”, αλλά δεν χάνει ποτέ την επαφή του με την κύρια προτεραιότητα κάθε δίσκου του Deadbeat: το ακατάπαυστο φλερτ της ρευστής μελωδίας με το τελετουργικό percussion. Ο ήχος του μοιάζει να έχει βγει από φυσικά όργανα και όχι από κάποιο drummachine, ενώ αρκετά έντονο είναι το στοιχείο της αντήχησης.
Aν και πολλοί τον κατατάσσουν στη πρόσφατη γενιά minimal παραγωγών, το ίδιο του το έργο δεν ανταποκρίνεται σε κάτι τέτοιο. Υπογραμμίζοντας τη σημασία του ρυθμού, τα τύμπανα του Καναδού παραγωγού αποκτούν μια εξωτική διάθεση που ταιριάζει πολύ περισσότερο σε μια παραλία παρά στην υγρή από ιδρώτα ατμόσφαιρα ενός underground club.
