Ο μύθος των 60’s διακτινίζεται στα 00’s.
Η νέα συλλογή των Doors είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του μύθου τους, με στόχο αφενός να τους καταστήσει rock σύμβολα για μία ακόμα γενιά και αφετέρου να ξανασερβίρει τα τραγούδια τους με νέες τεχνικές προδιαγραφές.
Το συνοδευτικό κείμενο είναι αρκούντως υμνητικό, το booklet δεν περιέχει φωτογραφίες του Morrison με μούσια και στο διπλό cd χώρεσαν σχεδόν όλα: τα αντικειμενικά καλύτερα τραγούδια τους (παρότι η έλλειψη του “Not To Touch The Earth” είναι απαράδεκτη) και τα όσα συζητήθηκαν εκτενώς και χρειάζεται να γνωρίζει κανείς για να έχει άποψη για τη μπάντα (“The End” κτλ.).
Στοιβαγμένοι σε 34 επιλογές, οι Doors ακούγονται ως το σπουδαίο συγκρότημα που ποτέ δεν ήταν στην πραγματικότητα, ειδικά στο πρώτο cd. Κι αυτό γιατί τα καλά τους τραγούδια αποκτούν μια λάμψη διαφορετική έτσι τοποθετημένα το ένα πλάι στο άλλο και επομένως απεγκλωβισμένα από τα αδύναμα κατά βάση albums στα οποία πρωτοεμφανίστηκαν.
Μπορεί οι Doors να μην ήταν τόσο μεγάλοι όσο τους έκανε ο θάνατος του Morrison (τα είπαμε και στο αφιέρωμα), ήταν όμως μια αξιόλογη μπάντα. Μην τους αγνοήσετε.
