Στο εξώφυλλο του δεύτερου album των Art Brut, ένα μοιρογνωμόνιο κι ένα τρίγωνο απεικονίζονται κάτω από τον τίτλο “It’s A Bit Complicated”…
Well, it isn’t. Το συγκρότημα από τη νοτιανατολική βρετανική ακτή παίζει στα σίγουρα. Ποντάρει στον πραγματισμό της άλγεβρας, όχι στη φαντασία της γεωμετρίας. Κοπιάρει το pop – punk στυλ που έντυσε επιτυχημένα το ντεμπούτο τους, κάνοντάς το μια ιδέα πιο επικό, μια πόζα πιο πομπώδες, σίγουρα διασκεδαστικό, πιστό στη φιλοσοφία “Bang Bang Rock ‘n’ Roll”.
Σαν να περιγράφει κανείς το δεύτερο album των Kaisers, δεν ακούγονται όλα αυτά; Συνοδευμένα από τις απαραίτητες «ξινές» γκριμάτσες. Όχι ακριβώς, στην περίπτωση των Art Brut, το θέμα δεν είναι η (συζητήσιμη) μουσική δεξιοτεχνία ή η (ανύπαρκτη) συνθετική καινοτομία τους. Αλλά, θα ήταν σίγουρα μια κρυφή κάμερα στο μυαλό του μεγαλοφυούς frontman που γυρίζει όταν φωνάξεις Eddie Argos. Που γράφει πάλι μια σειρά από καταπληκτικά αστικά ποιήματα, τοποθετημένα πότε στη λονδρέζικη καθημερινότητα πότε στο άγριο Σανκτ Πάουλι του Αμβούργου.
Ιστορίες για κοριτσίστικα κόλπα και ντροπαλά αγόρια, ιστορίες με ένα “nag” παραπάνω από τους Cabaret Voltaire, ειρωνείες για pop culture freaks, κυριακάτικες αϋπνίες κ.ο.κ. Χωρίς όμως να πλησιάζει τον ηλεκτρισμένο ενθουσιασμό του ντεμπούτο.
ΟΚ η πένα του Eddie έχει κέφια, αλλά η υπόλοιπη μπάντα προχωρά; Η εξίσωση Art Brut = Eddie Argos δε χωράει άλλους όρους.
